Stanisław Sroka (polityk)

Stanisław Sroka (ur. 7 listopada 1909 w Poznaniu, zm. 13 sierpnia 1967 w Warszawie) – polski polityk, prawnik i ekonomista. Prezydent Poznania (1945–1948) i minister gospodarki komunalnej (1961–1967).

Stanisław Sroka

Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1909 Poznań
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 1967 Warszawa
Minister gospodarki komunalnej
Okres	od 18 maja 1961 do 13 sierpnia 1967
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Kazimierz Mijal
Następca	Andrzej Giersz
Prezydent Poznania
Okres	od 26 marca 1947 do października 1948
Poprzednik	Feliks Maciejewski
Następca	Leon Murzynowski
Odznaczenia

Grób Stanisława Sroki na Cmentarzu Powązki Wojskowe

Życiorys

Syn robotników Franciszka i Wiktorii Bartkowskiej, w początkowym okresie życia wychowywał się w bardzo trudnych warunkach materialnych^[1]. Ukończył Gimnazjum im. Marii Magdaleny w Poznaniu (matura w 1929), następnie studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego (ukończony w 1936), przed II wojną światową działał w samorządzie rzemieślniczym. Brał udział w wojnie obronnej 1939, schwytany i uwięziony przez Niemców w obozie pod Kielcami. Zbiegł z obozu i wrócił do Poznania, a później do Kalisza (tam podjął pracę w okresie 1940–1942) i Rokitna.

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Należał do egzektywy komitetu miejskiego PPR w Poznaniu (od 1945) oraz komitetu warszawskiego (1948–1950), delegat na I i II Zjazd PPR oraz na Kongres Zjednoczeniowy. 31 stycznia 1945 powrócił do Poznania i został naczelnikiem Wydziału Organizacyjnego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu.

16 lipca 1945, mając 36 lat, został przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu (40 głosami za, 13 przeciwnymi i 7 wstrzymującymi się^[2]), a następnie prezydentem Poznania do października 1948. Mimo planów zburzenia zamku cesarskiego w Poznaniu postanowił (po konsultacjach z Bolesławem Bierutem) pozostawić tę budowlę^[3].

28 października 1948 został powołany na stanowisko wiceprezydenta Warszawy (od 23 maja 1950 zastępcy przewodniczącego prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy), urząd objął w grudniu 1948. 19 maja 1953 został podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, w latach 1957–1961 kierownik resortu. 18 maja 1961 został powołany na stanowisko ministra gospodarki komunalnej i pełnił je do końca życia. Miał udział m.in. w budowie zbiornika wodnego i zapory w Goczałkowicach.

Żonaty z Marią Biesiada, miał dwóch synów (Leszek, Andrzej) oraz córkę (Elżbieta).

Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I (1964)^[4] i II klasy oraz Krzyżem Komandorskim i Oficerskim (1947)^[5] Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[6], Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)^[7] oraz Odznaką honorową "Za Zasługi dla Warszawy" (1965)^[8].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie w Alei Zasłużonych (kwatera A23-tuje-14)^[9].