Stanisław Piwakowski
podpułkownik artylerii Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Piwakowski (ur. 26 grudnia 1896 w majątku Gruszka, zm. 7 marca 1984 w Szczecinie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Stanisław Piwakowski (przed 1934) | |
 podpułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 marca 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 26 grudnia 1896 w majątku Gruszka, w ówczesnym powiecie bałckim guberni podolskiej, w rodzinie Wincentego, dzierżawcy majątku, i Marii z Domaszewskich[1][2]. Był młodszym bratem Bronisława (ur. 1885), kapitana intendenta, odznaczonego Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości[3][4][5]. Był spokrewniony z Zygmuntem Piwakowskim (ur. 1893), kasjerem Elektrowni Łódzkiej, porucznikiem piechoty rezerwy Wojska Polskiego, odznaczonym Krzyżem Walecznych[6][7][8]. Od 1906 uczęszczał do Szkoły Handlowej w Humaniu, którą ukończył 1 maja 1915[9].
13 lipca 1915 wstąpił do armii rosyjskiej i został skierowany do Siergijewskiej Szkoły Artylerii w Odessie[10].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Służył w 19 pułku artylerii polowej, który 31 grudnia 1931 został przemianowany na 19 pułk artylerii lekkiej[11][12][13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 352. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14], a 12 kwietnia 1927 awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 64. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. W październiku tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[16]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko dowódcy I dywizjonu[17][18]. W marcu 1932 został ponownie przesunięty na stanowisko kwatermistrza[19][20], a w kwietniu 1935 przeniesiony do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu[21]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[22]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku I zastępcy dowódcy 31 pal[23]. 30 sierpnia tego roku otrzymał przydział mobilizacyjny na stanowisko dowódcy 17 pułku artylerii lekkiej[24]. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg razem z braćmi: Bronisławem i Zygmuntem[25].
Zmarł 7 marca 1984. Został pochowany na cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kwatera 83G-4-4)[26].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3790[27][28]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[29][2][30]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[31][32]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[33][32]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[34][31]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[31][35]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[31]
- Medal Zwycięstwa[36][31]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.