Stanisław Jacek Święcicki

Stanisław Jacek Święcicki herbu Jastrzębiec (ur. ok. 1620 w Święcicach na Mazowszu^[2], zm. w październiku 1696 w Skierbieszowie^[3]) – polski duchowny katolicki, biskup chełmski, archidiakon warszawski w latach 1663–1696^[4], sufragan żmudzki, dziekan kijowski, oficjał gdański, scholastyk gnieźnieński, opat lubiński i kanonik kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1690–1696^[5], członek zakonu kanoników regularnych.

Ten artykuł dotyczy biskupa. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Stanisław Jacek Święcicki

Data i miejsce urodzenia	ok. 1620 Święcice na Mazowszu
Data i miejsce śmierci	października 1696 Skierbieszów
Miejsce pochówku	Kościół św. Franciszka Ksawerego w Krasnymstawie
Biskup diecezjalny chełmski
Okres sprawowania	1677–1696
Biskup pomocniczy żmudzki
Okres sprawowania	1651–1677
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Nominacja biskupia	20 marca 1651[1]
Sakra biskupia	kwiecień 1651

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	kwiecień 1651
Konsekrator	Piotr Parczewski
Konsekrowani biskupi Konstanty Samuel Lipski 28 września 1681
Współkonsekrowani biskupi Stanisław Domaniewski 15 lutego 1654 Adam Kos 14 lipca 1658 Maciej Bystram 23 stycznia 1661 Krzysztof Jan Żegocki 1670 Jan Stanisław Zbąski 22 maja 1678 Michał Stefan Radziejowski 26 stycznia 1681 Jakub Franciszek Dłuski 30 sierpnia 1682

Był prałatem gnieźnieńskim, a także przeorem kanoników regularnych w Czerwińsku^[6]. W 1651 został biskupem sufraganem żmudzkim i tytularnym Spiga w Hellesponto^[1], a 8 lutego 1677 został mianowany biskupem chełmskim^[7]. Często odwiedzał podległe mu parafie i starał się dotrzeć do wszystkich wiernych. Zwołał IV synod diecezjalny na którym rozważano problemy nabożeństw i sakramentów świętych. W 1696 został biskupem chełmińskim, ale nie zdążył objąć tej diecezji. Umarł w Skierbieszowie, został pochowany w kościele pojezuickim w Krasnymstawie.