Stanisław Dulfus

Stanisław Dulfus baron herbu Dulfus (ur. 22 marca 1762 w Warszawie, zm. 25 stycznia 1847 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego.

Stanisław Dulfus

pułkownik jazdy
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1762 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 stycznia 1847 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1787–1825
Siły zbrojne	Armia Pruska Wojsko I Rzeczypospolitej Armia Księstwa Warszawskiego Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	Pułk 4 Strzelców Konnych Korpusu Żandarmerii
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii dowódca żandarmerii
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-rosyjska 1792 insurekcja kościuszkowska wojna polsko-austriacka inwazja na Rosję (1812)
Odznaczenia

Życiorys

Stanisław Dulfus urodził się 22 marca 1762 roku w Warszawie. W maju 1787 roku jako podchorąży rozpoczął służbę w pruskim 4 Pułku Huzarów Eugeniusza Fryderyka Księcia Wirtemberskiego. 30 listopada 1789 roku został zwolniony z pruskiej Armii, a 11 grudnia tego roku rozpoczął służbę w Kawalerii Narodowej Wojsk Rzeczypospolitej jako adiutant podporucznik. W 1792 roku uczestniczył w wojnie z Rosją. 18 czerwca tego roku walczył w bitwie pod Zieleńcami, a 18 sierpnia awansował na porucznika w Kawalerii Narodowej. Dwa lata później, w czasie insurekcji kościuszkowskiej znów walczył z Rosjanami. Wziął udział w bitwie pod Powązkami, Błoniem (10 lipca) i Kamionką. 12 września 1794 roku otrzymał nominację na podpułkownika. 12 stycznia 1801 roku, w stopniu kapitana, został przyjęty do Legionów Polskich we Włoszech. 1 kwietnia 1807 roku został szefem szwadronu w Pułku 2 Ułanów. 15 maja tego roku awansował na majora. 20 marca 1810 roku otrzymał nominację na pułkownika i dowódcę Pułku 4 Strzelców Konnych^[1]. Przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku^[2]. 28 listopada 1812 roku w czasie bitwy nad Berezyną został ranny w lewą nogę.

13 grudnia 1816 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą Korpusu Żandarmerii^[3]. 1 czerwca 1825 roku został przeniesiony „na reformę”^[4]. 25 grudnia 1828 roku został „umieszczony a la suite w wojsku”. Nie pełnił czynnej służby wojskowej i nie zajmował żadnego stanowiska, ale miał prawo występować w mundurze^[5][6]. Zmarł 25 stycznia 1847 roku w Warszawie. Pochowany w katakumbach cmentarza Powązkowskiego (rząd 103-5)^[7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Wojskowego Księstwa Warszawskiego – 1808
• Order św. Anny kl. 2 – 1818

Zobacz też

• Lista polskich rodów baronowskich

Przypisy

1. Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie..., s. 132, 140.
2. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 175.
3. Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza do Wojska Polskiego z 13 grudnia 1816 roku.
4. Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza, wielkiego księcia Rosji Konstantego do Wojska Polskiego z 1 czerwca (20 maja) 1825 roku w: Gazeta Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego Nr 93 z 11 czerwca 1825 roku, s. 1259.
5. Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1829, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1829 rok, s. 22.
6. Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1830, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1830, s. 24.
7. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DULFUS, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].

Bibliografia

• Lista imienna Oficerów Legiów Polskich we Włoszech, wojsk posiłkowych przy Rzeczypospolitej Cyzalpińskiej: od roku 1797 po koniec 1806. Jako też Legii Nad-Dunajskiej od roku 1799 przy wojskach Rzeczypospolitej Francuskiej po koniec roku 1802, w: Kazimierz Władysław Wójcicki, Cmentarz Powązkowski oraz cmentarze katolickie i innych wyznań pod Warszawą i w okolicach tegoż miasta, tom III, Drukarnia S. Orgelbranda, Warszawa 1858, s. XXIII.
• Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie. Księstwo Warszawskie 1807-1815, Gebethner i Wolff, Warszawa 1905.