Srokacz czarnogardły

Srokacz czarnogardły^[4] (Cracticus nigrogularis) – gatunek średniego, czarno-białego ptaka z rodziny ostrolotów (Artamidae). Występuje tylko w Australii, ale nie całej. Nie jest zagrożony.

Srokacz czarnogardły

Cracticus nigrogularis[1]
(Gould, 1837)
Samiec na oparciu krzesła
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	wróblowe
Podrząd	śpiewające
Rodzina	ostroloty
Podrodzina	srokacze
Rodzaj	Cracticus
Gatunek	srokacz czarnogardły
Synonimy
Vanga nigrogularis Gould, 1837[2]
Podgatunki
C. n. nigrogularis (Gould, 1837) C. n. picatus Gould, 1848
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Podgatunki i zasięg występowania

Wyróżnia się dwa podgatunki C. nigrogularis^[5][6]:

• C. n. nigrogularis (Gould, 1837) – podgatunek nominatywny; wschodnia Australia
• C. n. picatus Gould, 1848 – zachodnia Australia, Terytorium Północne do zachodniego Queenslandu

Morfologia

Cechy gatunku

Występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec ma czarną głowę, gardło, pierś oraz oczy. Dziób jest biały, na końcu ciemnoszary z zakrzywionym niemal pod kątem prostym końcem szczęki. Na karku szary. Cały spód ciała biały, łączy się biało z karkiem, także białym. Skrzydła są czarne, z białymi plamami: na dole (przy zgięciu), nieco wyżej (większa) i na lotkach (podłużna). Kuper, pokrywy podogonowe i sterówki białe, ostatnie z wierzchu czarne. Samica i młode zamiast czarnego mają brązowy, pierś jest jedynie „zaprószona”. Biały obszar pomiędzy głową a skrzydłami jest mniejszy. U obu płci nogi są szare.

Wymiary

• długość ciała: 32–35 cm
• masa ciała: 125 g

Ekologia i zachowanie

Biotop

Lasy, obszary rolnicze, równiny z drzewami, czasem miasta i przydroża.

Pożywienie

Owady, małe gryzonie, jaszczurki i małe ptaki. Nabija je na ułamaną gałąź, potem rozrywa dziobem na kawałki.

Lęgi

Gniazdo ma kształt czarki, niestarannie uwitej. Jest wysłane trawą, umieszczone w rozwidleniu wysokiego drzewa. Samica składa 3–5 jaj i sama inkubuje. Młode zostają z rodzicami do ok. 15. miesiąca życia. Pomagają w wychowaniu następnych piskląt.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje srokacza czarnogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity. Trend liczebności populacji nie jest znany^[3].