Sport walki

Sporty walki – ogólne określenie sportowych wersji technik walki, w odróżnieniu od sztuk walki − które są nieusportowionymi systemami samoobrony, niekiedy połączonymi z dążeniem do psychofizycznego samodoskonalenia. Niektóre sztuki walki zostały przystosowane do celów rywalizacji sportowej i są uznawane również za sporty walki (np. judo czy savate).

Ten artykuł od 2021-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Przykłady sportów walki:
boks
taekwondo
zapasy
kendo

Sporty walki na igrzyskach olimpijskich

Sporty walki były obecne już w programie starożytnych igrzysk olimpijskich. Zawodnicy rywalizowali w boksie, zapasach i pankrationie.

Szereg sportów walki znalazło się również wśród dyscyplin nowożytnych letnich igrzysk olimpijskich. Zawody w zapasach i szermierce obecne są w programie olimpijskim od pierwszych igrzysk w Atenach w 1896 roku. Od 1904 roku o medale olimpijskie walczą również bokserzy, a od 1964 roku judocy. Najmłodszym olimpijskim sportem walki jest taekwondo, które zadebiutowało podczas igrzysk w Sydney w 2000 roku (w Seulu w 1988 roku jako dyscyplina pokazowa).

Niektóre sporty walki i ich klasyfikacja

oparte na uderzeniach:
oparte na chwytach:
- brazylijskie jiu-jitsu
- judo
- Koluchstyl
- sambo
- sumo
- zapasy i pokrewne
  - luta livre
  - ssirum
  - submission fighting
  - wolnoamerykanka (catch wrestling)
oparte na chwytach i uderzeniach (wszechstylowe):
- sportowe ju-jitsu
- mieszane sztuki walki (MMA)
- pankration
- shoot boxing
oparte na walce z bronią:
- kendo
- szermierka

Bibliografia

Cynarski, W. J. Sztuki walki Budo w kulturze Zachodu, WSP, Rzeszów 2000;
Kalina, R. Teoria sportów walki, wyd. Centralny Ośrodek Sportu, Warszawa 2000;
Lewis, Peter Sztuki walki wschodu, REBIS, Poznań 1998;
Miłkowski, Jerzy Sztuki i sporty walki Dalekiego Wschodu, SiT, Warszawa 1987;
Pawluk, Janusz Saga o Budo, NWP, Warszawa 1991;
Witkowski K. Z historii systemów walk Dalekiego Wschodu, AWF Wrocław 1993.