Smużka długoogonowa

Smużka długoogonowa^[3] (Sicista caudata) – gatunek ssaka z rodziny smużek (Sminthidae), występujący we wschodniej Azji.

Smużka długoogonowa

Sicista caudata[1]
O. Thomas, 1907
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	żuchwowce
Gromada	ssaki
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	Supramyomorpha
Infrarząd	myszokształtne
Nadrodzina	skoczkowce
Rodzina	smużki
Plemię	smużka
Gatunek	smużka długoogonowa
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
brak danych

Zasięg występowania

Smużka długoogonowa występuje na Rosyjskim Dalekim Wschodzie na wyspie Sachalin, w górach Sichote-Aliń i w dorzeczu rzeki Ussuri oraz wzdłuż wybrzeża Oceanu Spokojnego w Kraju Chabarowskim i Nadmorskim (w tym na Wyspie Rosyjskiej w Zatoce Piotra Wielkiego), w północno-wschodniej Chińskiej Republice Ludowej (Heilongjiang i Jilin) oraz w północno-wschodniej Korei Północnej (północny Ryanggang i północno-zachodni Hamgyŏng Południowy)^[4].

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1907 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Sicista caudata^[5]. Holotyp pochodził z obszaru 17 mi (27 km) na północny zachód od Korsakowa, na Sachalinie, w Rosji^[6].

Pozycja filogenetyczna S. caudata jest niepewna i różni się w zależności od badań; potrzebne są dalsze badania^[4]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy^[4].

Etymologia

• Sicista: etymologia niejasna, J.E. Gray nie wyjaśnił znaczenia nazwy rodzajowej; Palmer sugeruje że nazwa to pochodzi od tatarskiego słowa sikistan, oznaczającego „stadną mysz”, bazując na opisie Pallasa^[7]. Sam Pallas jednak wymienia nazwę tatarską dshilkis-sitskan („Dʃhilkis-Sitʃkan”), gdzie dshilkis to „stadny, żyjący w stadzie, gromadny” (łac. gregalis), natomiast sitskan to „mysz” (łac. mus, muris)^[8], por. w jedenastowiecznym słowniku Mahmuda z Kaszgaru: yılkı „stado” i sıçgan „mysz”^[9].
• caudata: łac. caudatus „ogonowy, mieć (długi/krótki) ogon”, od cauda „ogon”^[10].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 66,8–76,9 mm, długość ogona 99,4–118,2 mm, długość ucha samic 10–13,8 mm, długość tylnej stopy 16,7–18,8 mm; masa ciała 8,1–16,3 g^[11].

Ekologia

Zamieszkuje borealne lasy iglaste na terenach górskich, lasy mieszane i siedliska stepowe. Jest aktywna głównie nocą, dzień spędza w płytkich norach. Zwierzęta te zapadają w sen zimowy na co najmniej pół roku. Żywią się głównie nasionami. W miocie przeważnie rodzi się od 4 do 5 młodych^[2].

Populacja

Współcześnie uznaje się, że brak jest wystarczających danych do wskazania kategorii zagrożenia tego gatunku. Chociaż nie jest pospolity, ma on dosyć szeroki zasięg i może kwalifikować się do gatunków najmniejszej troski. Uprzednio uznawano go za gatunek zagrożony^[2].