SU-3

SU-3 (SU-76K) – radziecki niszczyciel czołgów wykorzystujący podwozie tankietki T-27 uzbrojony w działo bezodrzutowe K kalibru 76,2 mm.

SU-3

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	niszczyciel czołgów
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2 osoby
Historia
Prototypy	od 1931
Dane techniczne
Silnik	4-cylindrowy silnik gaźnikowy Ford-AA o mocy 40 KM
Pancerz	nitowany z płyta walcowanych, 4–10 mm
Długość	ok. 3,00 m
Szerokość	1,82 m
Wysokość	ok. 1,80 m
Prześwit	0,24 m
Masa	ok. 3 t
Osiągi
Prędkość	ok. 40 km/h
Zasięg pojazdu	110 km (po drodze)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,5 m
Rowy (szer.)	1,2 m
Ściany (wys.)	0,5 m
Kąt podjazdu	30°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x działo bezodrzutowe K kalibru 76,2 mm

W grudniu 1931 roku UMM RKKA (Uprawlienije Miechanizacji i Motorizacjii RKKA – Zarząd Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej) ustalił ZTT na lekki niszczyciel czołgów wykorzystujący podwozie tankietki T-27. Miał on być uzbrojony w działo bezodrzutowe K, czyli czołgową wersję działa bezodrzutowego DRP-4 skonstruowanego przez L.W. Kurczewskiego.

Prototypowy pojazd powstał w 1933 roku, prawdopodobnie w Fabryce Artyleryjskiej Nr 7 w Leningradzie. Działo zostało wbudowane w kadłub tankietki sztywno, stąd celowanie odbywało się poprzez skręty całego wozu. Spod pancerza wystawało tylko zakończenie lufy i dysza wylotowa działa. Seryjne pojazdy miały być wyposażone w automat ładujący, ale nie wiadomo czy został on zainstalowany na prototypie, czy był tylko testowany na stanowisku badawczym. Działo było zasilane amunicją z łuskami samospalającymi i pociskami o masie około 4 kg.

Próby wykazały szereg wad zarówno pojazdu, jak i zastosowanego uzbrojenia. Podwozie tankietki okazało się zbyt ciasne i nie pozwalało na umieszczenie w pojeździe wystarczającej jednostki ognia, zbyt mała była też moc silnika. Działo zaś miało niskie właściwości balistyczne. Prędkość początkowa pocisku wynosiła zaledwie 300 m/s co sprawiało, że przebijalność pancerza nawet na niewielkich dystansach nie przekraczała 25–30 mm, a donośność maksymalna wynosiła ok. 4000 m. Dodatkowo duży płomień wylotowy i tumany kurzu wzbijane przy wystrzale demaskowały stanowisko pojazdu. Jeszcze większe problemy sprawiała amunicja, a zwłaszcza samospalające się łuski z nitrotkaniny. Okazały się one podatne na uszkodzenia mechaniczne, a dodatkowo często nie spalały się całkowicie i ich pozostałości zatrzymywały się w przewodzie lufy co doprowadzało do rozerwania jej przewodu przy następnym strzale. Także automat ładowania zawodził czasami podając dwa naboje jednocześnie co także powodowało rozerwanie lufy.

SU-3 przeszedł próby poligonowe, ale został odrzucony przez RKKA po próbach wojskowych. Doświadczenia zdobyte przy konstruowaniu SU-3 zostały wykorzystane podczas projektowania działa samobieżnego SU-4 także uzbrojonego w działo bezodrzutowe K, ale wykorzystującego podwozie samochodu ciężarowego.

Bibliografia

• Janusz Magnuski. Lekkie działa samobieżne 76 mm dla wsparcia ogniowego sowieckiej piechoty. Cz. I. Przedwojenne eksperymenty. „Nowa Technika Wojskowa”. 2000. nr 9. s. str. 29-32. ISSN 1230-1655.