Służba remontu (II RP)

Służba remontu – instytucja administracji wojskowej zajmująca się zaopatrywaniem Wojska Polskiego II RP w młode konie (remonty).

Zadaniem służby remontu podczas pokoju było:

• Rejestracja, przegląd, klasyfikacja i ewidencja sklasyfikowanych koni, mułów i osłów na terenie całego państwa
• pobór sklasyfikowanych zwierząt w wypadkach przewidzianych ustawą^[1]
• zakup koni dla wojska
• ustalanie zasad i systemu prowadzenia ewidencji koni w poszczególnych formacjach wojskowych
• ustalanie zasad brakowania w wojsku
• zbieranie i prowadzenie wszelkich danych statystycznych dotyczących koni, mułów i osłów w wojsku oraz zdatnych w państwie
• współdziałanie z odpowiednimi instytucjami państwowymi w zakresie hodowli koni, z punktu widzenia potrzeb wojska.

Służba remontu nie posiadała własnego korpusu osobowego. Personel stanowili oficerowie i szeregowi jazdy, artylerii i wojsk taborowych, przydzieleni do służby remontu. Kierownictwo spoczywało w rękach Ministra Spraw Wojskowych, którego doradcą był szef Departamentu X Spraw Poborowych. Na obszarze Okręgu Korpusu kierownictwo spoczywało w rękach Dowódcy Okręgu Korpusu, którego pomocnikiem i doradcą był szef remontu Okręgu Korpusu. Szefowi podlegali komendanci Komend Uzupełnień Koni, jako kierownicy rejonów służby remontu.

Centralnymi zakładami służby remontu były Zapasy Młodych Koni.

Przypisy

1. Ustawa z dnia 21 lutego 1921 roku "O obowiązkach odstępowania zwierząt pociągowych i wozów na rzecz państwa"

Bibliografia

• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.