Roman Łągwa ros. Роман Войцехович Лонгва, (ur. 9 lipca 1891 w Warszawie, zm. 8 lutego 1938 w Kommunarce pod Moskwą) – polski działacz socjalistyczny i komunistyczny, komkor Armii Czerwonej. Członek PPS-Lewicy (1910–1918) i RKP(b)/WKP(b) (1918–1937).

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Roman Łągwa
Thumb
komkor komkor
Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1891
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

8 lutego 1938
Kommunarka, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

19141938

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Jednostki

66 Butyrski Pułk Piechoty
Zachodnia Dywizja Strzelców
52 Dywizja Strzelców
2 Dywizja Strzelecka
43 Dywizja Strzelecka

Stanowiska

dowódca kompanii strzeleckiej,
dowódca brygady piechoty,
dowódca dywizji piechoty
szef sztabu okręgu wojskowego,
szef zarządu łączności
dowódca Polskiej Armii Czerwonej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy
Zamknij

Życiorys

Pochodził z rodziny kupieckiej. W 1910 ukończył średnią szkołę handlową w Warszawie. Od 1910 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej-Lewicy. W okresie od marca 1912 do września 1913 więziony w więzieniu w Łomży za działalność rewolucyjną.

Po wybuchu I wojny światowej w listopadzie 1914 został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1915 ukończył Aleksiejewską Szkołę Oficerów Piechoty(inne języki) w Moskwie. Walczył w szeregach 66 Pułku Piechoty, w stopniu sztabskapitana, dowodził kompanią.

Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu aktywny działacz polskiej lewicy w armii rosyjskiej, współpracował z bolszewikami. W czasie przewrotu bolszewickiego (rewolucji październikowej) komendant poczty i telegrafu w Piotrogrodzie z ramienia Rządu Tymczasowego Aleksandra Kiereńskiego,odegrał istotną rolę w przekazaniu łączności w stolicy Rosji bolszewikom[1]. W grudniu 1917 jako przewodniczący Komitetu Głównego Związku Wojskowych Polaków (lewica) w Rosji został kierownikiem Wydziału Wojskowego Komisariatu do Spraw Polskich w Piotrogrodzie[2]. Instytucje te prowadziły wówczas intensywną działalność agitacyjną wobec żołnierzy I Korpusu Polskiego w kierunku ich bolszewizacji. W lipcu 1918 wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Zachodniej Dywizji Strzelców Armii Czerwonej, a we wrześniu 1918 objął dowództwo I Brygady Zachodniej Dywizji Strzelców.

W lutym 1919 został dowódcą Zachodniej Dywizji Strzelców, która w czerwcu tego roku została przemianowana na 52 Dywizję Strzelców. Od 24 września 1919 do 3 sierpnia 1920 dowodził 2 Dywizją Strzelecką walczącą z Wojskiem Polskim. Od sierpnia do października 1920 dowódca Polskiej Armii Czerwonej, formacji wojskowej Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski.

W listopadzie został przeniesiony na stanowisko szefa oddziału w Zarządzie Rozpoznawczym Polowego Sztabu Wojskowego Komitetu Rewolucyjnego Republiki. W listopadzie 1921 r. został szefem Oddziału Rozpoznawczego Dowództwa Sił Zbrojnych Ukrainy i Krymu, które w czerwcu następnego roku zostało przeformowane w Dowództwo Ukraińskiego Okręgu Wojskowego. Następnie był zastępcą szefa sztabu oraz pełnił obowiązki szefa sztabu w Dowództwie Ukraińskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1925–1926 sekretarz Komisji do Spraw Japonii w Biurze Politycznym Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików), a w latach 1926–1927 attaché wojskowym przy Poselstwie ZSRR w Chinach.

W sierpniu 1927 objął dowództwo 43 Dywizji Terytorialnej. W 1930 został inspektorem, a dwa lata później zastępcą szefa Zarządu Łączności Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. W latach 1935–1937 był szefem Zarządu Łączności RKKA. 20 listopada 1935 awansowany na stopień komkora.

W okresie Wielkiego terroru 21 maja 1937 został aresztowany przez NKWD. Mimo tortur nie załamał się w śledztwie i nie udało się wymóc od niego zeznań obciążających marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, z którym blisko współpracował[3]. 8 lutego 1938 wyrokiem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR skazany na karę śmierci z zarzutu o udział w wojskowo-faszystowskim spisku. Tego samego dnia stracony w miejscu egzekucji NKWD „Kommunarka” pod Moskwą, pochowany anonimowo.

Po XX zjeździe KPZR zrehabilitowany 15 września 1956, postanowieniem Kolegium Wojskowego SN ZSRR[4].

Ordery

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Wikiwand in your browser!

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.

Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.