Rokitno (osiedle typu miejskiego)

Rokitno (ukr. Рокитне, Rokytne), do 1922 Ochotnikowo – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, siedziba administracyjna rejonu w obwodzie rówieńskim. Stacja kolejowa Rokitno Wołyńskie na linii Lublin – Kowel – Sarny – Korosteń – Kijów.

Rokitno

Рокитне

Herb Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	rówieński
Powierzchnia	5.52 km²
Populacja (2023) • liczba ludności	7367[1]
Nr kierunkowy	+380 3635
Kod pocztowy	34200
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego Rokitno
Położenie na mapie Ukrainy Rokitno
51°17′14″N 27°12′37″E
Strona internetowa

Historia

Pod koniec XIX w. rosyjski generał Ochotnikow, właściciel miejscowego majątku, doprowadził do wybudowania przy wsi Rokitno huty szkła i osiedla robotniczego; kilka lat później przy hucie powstała stacja kolejowa. Zapoczątkowało to rozwój miejscowości, którą od nazwiska założyciela nazwano Ochotnikowem (wieś Rokitno zachowała odrębność administracyjną)^[2].

15 kwietnia 1927 miejscowość otrzymała prawa miejskie^[3]. 1 października 1933 włączono do niej obszar koszar Korpusu Ochrony Pogranicza z gminy Kisorycze^[4].

Do 1945 roku miasto znajdowało się w ówczesnym pow. sarneńskim w dawnym województwie wołyńskim. Stanowiło garnizon macierzysty batalionu KOP „Rokitno” i placówki wywiadowczej KOP nr 7.

Podczas II wojny światowej 15 kwietnia 1942 roku Niemcy założyli w Rokitnie getto dla ludności żydowskiej, do którego przesiedlili także Żydów z okolicznych wsi. 26 sierpnia 1942 roku getto zostało zlikwidowane – na miejscu zginęło około 400 osób, 600 osób przewieziono do getta w Sarnach, zdołało zbiec około 300. W 1943 roku Rokitno było miejscem, do którego kierowali się polscy uchodźcy z rzezi wołyńskiej. Ze stacji kolejowej w Rokitnie Niemcy wywozili uchodźców na roboty przymusowe w III Rzeszy. Spośród polskich mężczyzn Niemcy sformowali oddział policji pomocniczej. Stali polscy mieszkańcy i część uchodźców pozostała w miejscowości do czasu ponownego zajęcia jej przez Armię Czerwoną (2–3 stycznia 1944). Polacy zostali ekspatriowani z Rokitna w 1945 roku^[5]. Osiedlili się na Dolnym Śląsku, w tym w Minkowicach Oławskich^[6].

W 1989 liczyło 7182 mieszkańców^[7].

W 2013 liczyło 6789 mieszkańców^[8].

Zabytki

• dawny kościół katolicki pw. św. Teresy powstały w l. 1931–1936, obecnie (2005 r.) dom kultury^[2],
• kwatera żołnierzy polskich poległych w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku na zniszczonym cmentarzu rzymskokatolickim.

Osoby związane z Rokitnem

Bruno Wyrobisz (1900–1973) – ksiądz rzymskokatolicki diecezji łuckiej, doktor prawa kanonicznego, w latach 1931–1939 proboszcz w Rokitnie, a następnie w Harbutowicach i Sułkowicach^[9].

Przemysł

• huta szkła, rozbudowana po II wojnie światowej^[2]

Przypisy

1. Соціальний паспорт 2023
2. GrzegorzG. Rąkowski GrzegorzG., Wołyń. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część I, Pruszków: Rewasz, 2005, s. 166–167, ISBN 83-89188-32-5, OCLC 69330692.
3. Dz.U. z 1927 r. nr 36, poz. 320.
4. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 13 września 1933 r. o zmianie granic miasta Rokitna w powiecie sarneńskim, województwie wołyńskiem (Dz.U. z 1933 r. nr 73, poz. 537).
5. WładysławW. Siemaszko WładysławW., EwaE. Siemaszko EwaE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 768–769, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
6. JanJ. Kurdybelski JanJ., Minkowiczanie, 2007, s. 11–12, ISBN 978-83-7031-579-5.
7. Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
8. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
9. Bruno Wyrobisz – ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy [online], ogrodywspomnien.pl [dostęp 2023-06-07].

Kontrola autorytatywna (osiedle typu miejskiego Ukrainy):

• VIAF: 128248070
• LCCN: no2010045048
• NKC: ge1124144
• J9U: 987007583150505171