Remove ads
Ranieri Simone Francesco Maria de’ Calzabigi[1][2][3], także Calsabigi[1] (ur. 23 grudnia 1714 w Livorno, zm. w lipcu 1795 w Neapolu[1][2][3]) – włoski poeta i librecista operowy.
| Imię i nazwisko |
Ranieri Simone Francesco Maria de’ Calzabigi |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Studiował w Livorno i Pizie[1][3]. W 1740 roku został członkiem Accademia Etrusca w Cortonie, był też członkiem Accademia dell’Arcadia w Rzymie[1]. W latach 1743–1748 przebywał jako nadworny poeta w Neapolu[1]. Od około 1750 roku przebywał w Paryżu[1][2], gdzie przyjaźnił się z Pietrem Metastasiem i zajmował się wydawaniem jego dzieł, później jednak poróżnili się[1]. Przed 1761 rokiem w związku z długami uciekł z Paryża[1]. Początkowo przebywał w Brukseli, następnie od 1761 do 1772 roku przebywał w Wiedniu[1][2]. Tam dzięki intendentowi przedstawień cesarskich Giacomo Durazzo poznał Christopha Willibalda Glucka[1]. Calzabigi napisał libretta do jego baletu Don Juan (1761)[1], a następnie oper Orfeo ed Euridice (1762), Alceste (1767) oraz Paride ed Elena (1770)[1][2]. Zerwał współpracę z Gluckiem, gdy ten zlecił pracę nad librettem do opery Le danaidi Antonio Salieremu[1]. Po wyjeżdzie z Wiednia w 1775 roku osiadł w Pizie[2], następnie w 1780 roku w Neapolu[1].
Poza librettami do oper Glucka napisał też m.in. libretta do oper L’opera seria Floriana Leopolda Gassmanna (1769), L’amor innocente Antonia Salierego (1770) oraz Elfrida (1792) i Elvira (1794) Giovanniego Paisiella[3]. W 1755 roku opublikował pracę Dissertazione su le poesie drammatiche del Sig. Abate Pietro Metastasio, w której krytykował poglądy artystyczne Pietra Metastasia i Johanna Adolfa Hassego[2]. Był znawcą literatury antycznej, włoskiej, francuskiej i angielskiej, tłumaczył m.in. utwory Johna Miltona i Thomasa Graya[1].
Współpracując z Ch.W. Gluckiem przyczynił się do wielkiej reformy opery. W swoich librettach dążył do prostoty i wzmocnienia akcji dramatycznej, zmniejszył liczbę postaci i zredukował nazbyt rozbudowaną oprawą scenograficzną[1]. Przykładał wagę do relacji między muzyką a słowem, eksponując recytatyw, kładąc nacisk na deklamację, tempo mowy i naturalne frazowanie[1]. Akcję sceniczną rozwijał w szeregu długich scen, zmierzających ku punktowi kulminacyjnemu[1].
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads