Radomiak Radom w sezonie 1984/1985

Sezon 1984/1985 był dla Radomiaka Radom debiutem w ekstraklasie. Drużyna od 2 lat prowadzona była przez Józefa Antoniaka i Jura Zielińskiego. W poprzednim sezonie wywalczyła mistrzostwo grupy wschodniej II ligi, uzyskując awans do najwyższej klasy rozgrywek. Przez 3 pierwsze kolejki I ligi Radomiak utrzymywał pozycję lidera, a na zakończenie rundy jesiennej zajął 5. miejsce, nie przegrywając ani razu na własnym boisku. Z kolei wiosna okazała się słabsza w wykonaniu Zielonych. Mimo wygranej 5:1 z Górnikiem Wałbrzych w ostatniej serii spotkań, rozgrywki ukończyli na 15. miejscu i zostali zdegradowani do II ligi. Zgromadzili tyle samo punktów co Śląsk Wrocław, ale drużyna z Dolnego Śląska miała lepszy bilans bramkowy, dzięki czemu została w ekstraklasie.

Radomiak Radom

sezon 1984/1985
Trener	Józef Antoniak Jur Zieliński
Prezes	Ryszard Antoniewicz
I liga	15. miejsce
Puchar Polski	3. runda
Najlepszy strzelec w zespole	Liga: Mirosław Sajewicz (8)
Najwyższa frekwencja u siebie	20 000 (vs Widzew Łódź, 6 października 1984)
Stroje domowe

Okres przedsezonowy

W sezonie 1982/1983 Zieloni zostali mistrzami jesieni w rozgrywkach II ligi, jednak w rundzie wiosennej dali się wyprzedzić Motorowi Lublin. W kolejnym sezonie również prowadzili na półmetku turnieju ligowego, ale 20 czerwca 1984 roku w Warszawie zwycięstwem nad Hutnikiem 2:1 po bramkach Szymona Trzaskowskiego i Mirosława Banaszka zapewnili sobie mistrzostwo i tym samym awans do I ligi.

Z inicjatywy prezesa Ryszarda Antoniewicza Radomiak został wzmocniony 3 zawodnikami: Adamem Beneszem ze Stali Stoczni Szczecin, Andrzejem Szymankiem z Górnikiem Zabrze i Włodzimierzem Andrzejewskim z Broni Radom, który do zespołu dołączył w trakcie sezonu.

Rozgrywki I ligi

Pierwszy mecz odbył się 11 sierpnia 1984 rok; na stadionie przy Struga Radomiak pokonał Bałtyk Gdynia 3:0 i jako pierwszy objął pozycję lidera I ligi. Wynik otworzył debiutujący w drużynie Andrzej Szymanek. Kolejne spotkanie było również zwycięskie, 1:0 z ŁKS-em Łódź. W 3. kolejce nastąpił podział punktów z Zagłębiem Sosnowiec; w 17. minucie bramka kapitana Pawła Zawadzkiego dała Zielonym prowadzenie, gospodarze zaś wyrównali w 2. połowie. Tydzień później w Szczecinie radomianie ponieśli pierwszą porażkę w lidze, ulegając miejscowej Pogoni 0:2, przez co stracili 1. miejsce w tabeli rozgrywek.

1 września przy 20-tysięcznej radomskiej publiczności Radomiak zremisował z obrońcą tytułu mistrza Polski, Lechem Poznań 1:1. W spotkaniu z Ruchem Chorzów poniósł kolejną porażkę i tracił już 4 punkty do liderującego Widzewa. W kolejnym meczu ze zdobywcą Pucharu Polski, Wisłą Kraków, w drużynie Zielonych zadebiutował Włodzimierz Andrzejewski, który na początku gry, po zagraniu Adama Benesza, niepilnowany, pokonał bramkarza rywali Jerzego Zajdę^[1]. Debiutant ustalił wynik spotkania 1:0. Po 7 kolejkach z 8 punktami na koncie Radomiak zajmował 6. miejsce.

Następnie w Radomiu przy zgromadzonych 17 tysiącach widzów podejmował Legię Warszawa. W 37. minucie prowadzący mecz sędzia, Ryszard Wdowiak z Legnicy, popełnił błąd, dyktując rzut karny dla gospodarzy za rzekome zagranie ręką przez Stefana Majewskiego. Jedenastkę wykorzystał Paweł Zawadzki. Arbiter wydawał budzące kontrowersje decyzje. W 50. minucie nie zauważył faulu na Andrzeju Niedziółce, a piłkę przejęła stołeczna drużyna i przeprowadziła szybki kontratak zakończony celnym strzałem Andrzeja Buncola^[2]. Mecz zakończył się podziałem punktów. Kolejne spotkanie Radomiak przegrał z Lechią Gdańsk na wyjeździe 1:2, natomiast na własnym stadionie wypełnionym 20-tysięczną publicznością pokonał łódzki Widzew po wykorzystanym rzucie karnym przez Zawadzkiego. Do końca rundy radomianom udało się odnieść jeszcze jedno zwycięstwo. Na początku listopada w pokonanym polu pozostawili zespół Motoru Lublin, a bramki dla Zielonych zdobyli: dwie Andrzejewski i jedną Banaszek. Radomiak także dwukrotnie przegrał (GKS Katowice, Górnik Zabrze), a rundę jesienną zakończył dwoma remisami kolejno ze Śląskiem Wrocław i Górnikiem Wałbrzych, plasując się w klasyfikacji ligowej na 5. miejscu.

"Marsz" w dół tabeli

Rundę wiosenną Radomiak rozpoczął od bezbramkowego remisu z Bałtykiem Gdynia. Kolejne spotkania to dwie porażki z zespołami: ŁKS-u i Zagłębia Sosnowiec. Serię przegranych meczów przerwał pojedynek z Pogonią Szczecin, w którym nie padła ani jedna bramka. Potem Zieloni przegrali kolejno z Ruchem i Lechem. W Krakowie z kolei odnieśli pierwsze zwycięstwo w II rundzie. W 49. minucie arbiter podyktował rzut karny, który wykorzystał Zawadzki, a następnie po wyprowadzeniu kontrataku, w 77. minucie, Banaszek zagrał piłkę do Sajewicza, a ten strzelając z pełnego biegu, umieścił futbolówkę w siatce rywala i ustalił wynik meczu 2:0^[3]. Kolejne pojedynki zakończyły się porażkami z Legią i Widzewem oraz remisem z Lechią Gdańsk. 5 czerwca 1985 zwyciężyli na własnym boisku GKS Katowice 2:0 po trafieniach Sajewicza. Przegrane mecze z Motorem i ze Śląskiem oraz podział punktów z Górnikiem Zabrze spowodowały spadek Radomiaka na przedostatnie, 15. miejsce.

Decydująca ostatnia kolejka

Po 29. kolejce ostatnia w klasyfikacji Wisła Kraków była pozbawiona szans na utrzymanie się w ekstraklasie. Radomiak tracił 1 punkt do Lechii (13. miejsce) i Bałtyku (14.), a 2 do Śląska, GKS-u i Pogoni (10. - 12.). O układzie dolnej części tabeli miały wpływ 4 mecze, które rozstrzygnęły się na niekorzyść radomskiego zespołu. Radomianie zwyciężyli 5:1 Górnik Wałbrzych po bramach Banaszka, dwóch Ogorzałka, Niedziółki i Sajewicza. Pogoń zremisowała z pewną wicemistrzostwa Legią, Wisła uległa Bałtykowi, a Lechia pokonała Śląsk Wrocław. Radomiakowi do utrzymania zabrakło 2 bramek. Zgromadził tyle samo punktów co drużyna z Dolnego Śląska, jednak miał słabszy bilans bramkowy i został zdegradowany do II ligi.

O tym, że spadniemy z ligi zadecydowano zimą w trakcie przerwy w rozgrywkach. Niestety, taki był wtedy układ wśród klubów ekstraklasy.

Piłkarz Marek Wojdaszka w jednym z wywiadów, udzielonych po latach^[4]

Po spadku Zieloni jeszcze przez 3 sezony grali na zapleczu ekstraklasy, po czym spadli do III ligi.

Mecze ligowe w sezonie 1984/1985

Nr	Data	Miejsce	Rywal	Wynik	Strzelcy dla Radomiaka
1	11 sierpnia 1984	D	Bałtyk Gdynia	3:0	Szymanek 8, Banaszek 39, Mrozek 68
2	14 sierpnia 1984	W	ŁKS Łódź	1:0	Sajewicz 68
3	18 sierpnia 1984	D	Zagłębie Sosnowiec	1:1	Zawadzki 17
4	25 sierpnia 1984	W	Pogoń Szczecin	0:2
5	1 września 1984	D	Lech Poznań	1:1	Szymanek 44
6	8 września 1984	W	Ruch Chorzów	1:2	Szymanek 70
7	15 września 1984	D	Wisła Kraków	1:0	Andrzejewski 13
8	22 września 1984	D	Legia Warszawa	1:1	Zawadzki 37
9	29 września 1984	W	Lechia Gdańsk	1:2	Niedziółka 26
10	6-7 października 1984	D	Widzew Łódź	1:0	Zawadzki 73 (rzut karny)
11	20-21 października 1984	W	GKS Katowice	0:1
12	3-4 listopada 1984	D	Motor Lublin	3:0	Andrzejewski 14, 66, Banaszek 89
13	10-11 listopada 1984	W	Górnik Zabrze	0:2
14	17-18 listopada 1984	D	Śląsk Wrocław	0:0
15	21 listopada 1984	W	Górnik Wałbrzych	1:1	Szymanek 21
16	9-10 marca 1985	W	Bałtyk Gdynia	0:0
17	16-17 marca 1985	D	ŁKS Łódź	0:2
18	23 marca 1985	W	Zagłębie Sosnowiec	1:2	Sajewicz 17
19	26-27 marca 1984	D	Pogoń Szczecin	0:0
20	6 kwietnia 1985	W	Lech Poznań	0:2
21	13-14 kwietnia 1985	D	Ruch Chorzów	1:2	Benesz 35 (rzut karny)
22	20-21 kwietnia 1984	W	Wisła Kraków	2:0	Zawadzki 49 (rzut karny), Sajewicz 77
23	5 maja 1985	W	Legia Warszawa	0:2
24	9 maja 1985	D	Lechia Gdańsk	0:0
25	23 maja 1985	W	Widzew Łódź	1:3	Skonieczny 65
26	5 czerwca 1985	D	GKS Katowice	2:0	Sajewicz 65, 70
27	8-9 czerwca 1985	W	Motor Lublin	1:2	Sajewicz 23
28	15-16 czerwca 1985	D	Górnik Zabrze	1:1	Sajewicz 80
29	19 czerwca 1985	W	Śląsk Wrocław	0:2
30	23 czerwca 1985	D	Górnik Wałbrzych	5:1	Banaszek 22, Ogorzałek 30, 71, Niedziółka 37, Sajewicz 83

• Gole Radomiaka podano w pierwszej kolejności.

Czołówka klasyfikacji rundy jesiennej

M	Nazwa klubu	Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bilans bramkowy	Punkty
1	Legia Warszawa	15	9	4	2	22 - 9	22
2	Górnik Zabrze	15	9	3	3	16 – 5	21
3	Lech Poznań	15	6	7	2	15 – 10	19
4	Widzew Łódź	15	6	6	3	13 – 7	18
5	Radomiak Radom	15	5	5	5	15 – 13	15
6	Zagłębie Sosnowiec	15	4	7	4	18 – 17	15
7	GKS Katowice	15	4	7	4	12 – 12	15
8	Śląsk Wrocław	15	5	4	6	17 – 16	14

Klasyfikacja końcowa

M	Nazwa klubu	Mecze	Zwycięstwa	Remisy	Porażki	Bilans bramkowy	Punkty
1	Górnik Zabrze	30	16	10	4	38 – 16	42
2	Legia Warszawa	30	17	7	6	36 – 19	41
3	Widzew Łódź	30	13	12	5	34 – 16	38
4	Lech Poznań	30	14	10	6	41 – 31	38
5	Zagłębie Sosnowiec	30	11	9	10	37 – 38	31
6	ŁKS Łódź	30	11	8	11	31 – 32	30
7	Ruch Chorzów	30	10	9	11	28 – 28	29
8	Górnik Wałbrzych	30	8	13	9	32 – 35	29
9	Motor Lublin	30	9	9	12	30 – 36	27
10	GKS Katowice	30	7	12	11	22 – 28	26
11	Pogoń Szczecin	30	9	8	13	29 – 36	26
12	Lechia Gdańsk	30	8	10	12	23 – 34	26
13	Bałtyk Gdynia	30	9	8	13	22 – 35	26
14	Śląsk Wrocław	30	8	9	13	34 – 36	25
15	Radomiak Radom	30	8	9	13	29 – 32	25
16	Wisła Kraków	30	7	7	16	19 – 33	21

Legenda:

	Puchar Europy
	Puchar UEFA
	Puchar Zdobywców Pucharów
	Spadek do II ligi
Widzew Łódź zdobywając Puchar Polski zakwalifikował się do Pucharu Zdobywców Pucharów. Zwolnione miejsce w Pucharze UEFA zajął Lech Poznań.

Puchar Polski

Występujący w najwyższej klasie rozgrywek w Polsce Radomiak przystąpił w II rundzie, zwyciężając LZS Grudnia Wielka 3:2. Udział w rozgrywkach Pucharu Polski zakończył w III rundzie. W drugiej serii rzutów karnych uległ 4:5 Broni Radom.

Zawodnicy

Skład na sezon 1984/1985

Bramkarze Krzysztof Koszarski Jan Makowiecki (wiosna)

Obrońcy Ryszard Mrozek Arkadiusz Skonieczny Marek Sadowski Paweł Zawadzki

Pomocnicy Włodzimierz Andrzejewski Adam Benesz Mirosław Banaszek Andrzej Niedziółka Janusz Pietrasik Marek Ogorzałek

Napastnicy Janusz Rybak Mirosław Sajewicz Andrzej Szymanek Marek Wojdaszka Leszek Zgutka

Powołania do reprezentacji

W 1985 roku powołanie do kadry B reprezentacji Polski otrzymali Marek Sadowski i Andrzej Niedziółka na mecz z Czechosłowacją. W spotkaniu wystąpili obaj zawodnicy; Niedziółka strzelił jedną bramkę^[5][6].

Transfery do klubu

Data	Poz.	Piłkarz	Transfer z
1984	PO	Adam Benesz	Stal Stocznia Szczecin
1984	NA	Andrzej Szymanek	Górnik Zabrze
1984	NA	Włodzimierz Andrzejewski	Broń Radom
1985	BR	Jan Makowiecki	Zwolenianka Zwoleń