Rośnie w żyznych i prześwietlonych lasach liściastych, także na trawiastych polanach i cienistych łąkach. W górach do wysokości 1700 m (wyżej u odmian). Wymagania ma podobne jak większość psizębów.
Gatunek niezbyt zmienny, wyróżnia się następujące odmiany:
syberyjską (Erythronium dens-canis L. var. sibiricum Fischer & Meyer., Index Sem. (St. Petersburg). 7: 47, 1841) – występuje w północnym Xinjangu na cienistych łąkach i w lasach górskich na wysokości 1100–2500 m. Jest bardzo podobny do typowego psizębu liliowego, posiada jednak ciemniejsze kwiaty (purpurowe lub fioletowe, rzadziej białe) i ciemniejsze liście oraz jaśniejsze (siarkowożółte) pręciki. Uznawany za oddzielny gatunek – psiząb syberyjski (Erythronium sibiricum (Fischer et al.) Krylov, Fl. Sibir. Occid. 3: 641, 1929).
japońską (Erythronium dens-canis L. var. japonicum Baker, J. Linn. Soc., Bot.; BPH 471. 16, 1874) – występuje w lasachKorei i Japonii (w Chinach – południowy Jilin, Liaoning). Różni się trochę od typowego psizębu liliowego – posiada liście ozdobione marmurkowym wzorem), zielone (czasem purpurowe) łodygi i jaśniejsze kwiaty. Uznawany za oddzielny gatunek – psiząb japoński (Erythronium japonicum Decaisne, Rev. Hort., ser. 4. 3: 284, 1854).
Sposób uprawy: wegetatywnie: z cebul. Co roku psiząb liliowy tworzy nowe cebule. We wrześniu rośliny wykopujemy i oddzielamy od cebul matecznych cebulki przybyszowe. Sadzimy je od razu w ziemię sposobem podanym tutaj.
Sztuka kulinarna: Cebule tego gatunku były gotowane z mlekiem przez nadwołżańskich Kozaków; dodawano je także do rosołu.
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).