Przekaźnik statyczny
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przekaźnik statyczny[1] (potocznie przekaźnik półprzewodnikowy, przekaźnik elektroniczny lub przekaźnik SSR ang. Solid State Relay) – przekaźnik, którego działanie jest oparte na wykorzystaniu elementów elektronicznych, magnetycznych, optycznych lub innych, z wykluczeniem elementów ruchomych.
Elementami łączeniowymi obwodów mocy w przekaźnikach statycznych są elementy elektroniczne takie jak triaki, tranzystory lub tyrystory.
Od strony zasilania rozróżnia się dwa rodzaje przekaźników statycznych:
Od strony sterowania dzieli się je na:
Przekaźnik statyczny nie może być używany jako element zapewniający skuteczną przerwę izolacyjną (np. przy okazji naprawy napędu, wymiany grzałki itp.). W takim przypadku konieczne jest stosowanie dodatkowego osprzętu łączeniowego (odłącznik).
Zalety:
Wady:
Stycznik elektroniczny jest potoczną[uwaga 1] nazwą przekaźnika statycznego wyposażonego w radiator (czasami również w wentylator), mocowanie do szyny DIN oraz, w przypadku tzw. „inteligentnych” styczników elektronicznych, układy informujące użytkownika o zdarzeniach takich jak odłączenie obciążenia, uszkodzenie bezpiecznika czy zbyt wysoka temperatura[2]. Stycznik elektroniczny jest w skrócie nazywany SSC (ang. Solid State Contactor).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
