Powstanie Miao (1735–1736)

Powstanie Miao 1735–1736 – największa z cyklu rebelii autochtonicznych ludów południowo-zachodnich Chin, zwanych zbiorczo Miao, ciągnących się od lat 20. XVIII wieku, spowodowanych naporem chińskim na ich ziemie.

Powstanie Miao

Czas	1735–1736
Miejsce	Guizhou i Yunnan
Terytorium	Cesarstwo chińskie
Przyczyna	niezadowolenie z panowania chińskiego
Wynik	stłumione
Strony konfliktu
Cesarstwo chińskie Miao
Dowódcy
Zhang Guangsi
Siły
?  ?
Straty
? 18 000 zabitych
brak współrzędnych

Południowo-zachodnie Chiny znalazły się w obrębie cesarstwa za czasów dynastii Ming, jednak kontrola państwa na tych terenach pozostawała słaba. Cesarz Yongzheng postanowił wzmocnić chińską obecność w Guizhou i Yunnanie, zastępując rządy autonomicznych władców lokalnych zwanych tusi administracją chińską. W tym celu mandżurski książę Oertai poprowadził kilka wypraw wojennych na te tereny, pacyfikując je w latach 1726–1732^[1]. Militarna kontrola nie zapobiegała jednak nadużyciom administracji, a jedynie tłumiła sprzeciw.

W roku 1735 wyzysk i prześladowania okazały się ponad wytrzymałość lokalnych ludów i chwyciły one za broń. Wielu ze zdesperowanych powstańców, by nie mieć nic do stracenia, przed przyłączeniem się do rewolty, zabiło swe dzieci i żony. Rebelia rozpoczęła się w Taigong, rozszerzając się następnie na Liping i Duyun. Chińska administracja, nie mogąc sobie poradzić z powstańcami sugerowała zawarcie z nimi jakiegoś układu. Jednak nowy cesarz, Qianlong, odwołał dotychczasowych dowódców i wyznaczył Zhang Guangsiego, generała, który odznaczył się pod Oertaiem, do stłumienia powstania. Powstanie zostało krwawo stłumione, ostatni rebelianci bronili się zaciekle w Niupidajing. Łącznie armie chińskie zniszczyły ok. 1200 fortów wzniesionych przez Miao i zabiły 18 tysięcy wojowników^[2]. Kampania trwała od lutego do listopada 1736. Zhang, w międzyczasie mianowany gubernatorem generalnym Guizhou, rozpoczął budowę dróg, zwiększanie garnizonów i budowę kopalni, by wzmocnić kontrolę i gospodarkę regionu^[3].

Brutalne stłumienie powstania zapewniło pół wieku spokoju, ale wyzysk i napór chińskich osadników pchnęły Miao ponownie do rewolty w 1795.

Przypisy

1. Jonathan Spence: Search for Modern China. New York: Norton, 1990, s. 82. ISBN 0-393-02708-2.
2. Herold J. Wiens: China's March toward the Tropics: A Discussion of the Southward Penetration of China's Culture, Peoples, and Political Control in Relation to the Non-Han- Chinese Peoples of South China and in the Perspective of Historical and Cultural Geography. Hamden, CT: Shoe String Press, 1954, s. 190.
3. Alfred Kuhn: Chang Kuang-ssu. W: Arthur W. Hummel: Eminent Chinese of the Ch`Ing Period (1644-1912). T. 1. Washington, DC: U.S. Government Printing Office, s. 44.