Pokój w Lunéville

Pokój oznaczał faktyczny rozpad II koalicji antyfrancuskiej (1798-1802). Armia austriacka po serii porażek (bitwa pod Montebello, bitwa pod Marengo, bitwa pod Höchstädt, bitwa pod Hohenlinden) nie była w stanie stawiać dłużej oporu armii francuskiej. W stanie wojny z Francją pozostała tylko Wielka Brytania^[2]. Negocjacje pokojowe ze strony francuskiej prowadził Józef Bonaparte^[3], a ze strony austriackiej Ludwig Cobenzl^[4].

Postanowienia:

w zasadzie potwierdzono postanowienia pokoju w Campo Formio z 1797^[1]
Austria zatrzymywała Wenecję^[1], a traciła wszystkie pozostałe posiadłości we Włoszech (Napoleon Bonaparte ponownie urządzał Włochy według własnych wyobrażeń)^[2]
granica między Francją a Rzeszą została ustalona na Renie^[1]
Francja przejęła kontrolę nad księstwami niemieckimi na lewym brzegu Renu (poszkodowani książęta mający tam posiadłości mieli otrzymać rekompensatę z majątku Kościoła, ale gwarantem wykonania tej decyzji została Francja, co dało jej prawo do ingerowania w sprawy wewnętrzne Rzeszy)^[1], rezygnując ze swych roszczeń do terytoriów na brzegu prawym^[5]
Austria uznała zmiany dokonane przez Bonapartego w Holandii i Szwajcarii^[6]
we Włoszech została przywrócona Republika Cisalpińska^[6]
książę Parmy, w zamian za swe dotychczasowe państwo - przyłączone do Republiki Cisalpińskiej, otrzymał Toskanię^[6]
potwierdzono granice państw włoskich^{[potrzebny przypis]}
obie strony uznały niepodległość republik siostrzanych: batawskiej, helweckiej i liguryjskiej^[7]

Historia