Plebs (średniowiecze i nowożytność)

Plebs – w średniowieczu i czasach nowożytnych najniższa warstwa ludności miejskiej (najbiedniejsi), pozbawiona obywatelstwa miejskiego, złożona między innymi z robotników najemnych, służby, „marginesu społecznego” (żebracy, przestępcy, prostytutki), a także czeladników i terminatorów.

Ten artykuł dotyczy plebsu w średniowieczu i nowożytności. Zobacz też: inne znaczenia słowa „Plebs”.

Plebs, żebracy na moście Wymiany w Paryżu

Plebejuszami nazywano mieszkańców miast, którzy nie należeli ani do patrycjatu (warstwy najwyższej), ani do pospólstwa (warstwy pośredniej). Jako pozbawieni praw obywatelskich nie mieli oni praw politycznych i możliwości udziału we władzy^[1].

Zobacz też

• plebejusze

Przypisy

1. Wielka Encyklopedia PWN. Tom 21. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 152. ISBN 83-01-14115-8.

Bibliografia

• Bogdan Snoch: Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795, wydanie 1995, s. 90.