Pietro Domenico Paradies

Pietro Domenico Paradies, także Paradis^[1][2] (ur. 1707 w Neapolu, zm. 25 sierpnia 1791 w Wenecji^[1][2]) – włoski kompozytor.

Pietro Domenico Paradies

Data i miejsce urodzenia	1707 Neapol
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 1791 Wenecja
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor

Życiorys

Prawdopodobnie jego nauczycielem był Nicola Porpora^[1][2]. W 1746 roku wyjechał do Londynu, gdzie uczył gry na klawesynie i komponował muzykę do oper pastiszowych wystawianych w King’s Theatre^[1][2]. Do grona jego uczniów należeli m.in. kompozytor Thomas Linley (starszy) oraz śpiewaczka Gertrud Elisabeth Mara^[1]. W 1754 roku wydrukował w Londynie cieszący się dużą popularnością zbiór 12 sonate di gravicembalo^[1][2], wielokrotnie przedrukowywany później w Anglii i Francji^[1]. Około 1770 roku przekazał większość swoich rękopisów Robertowi Fitzwilliamowi^[1], obecnie znajdują się one w zbiorach Fitzwilliam Museum w Cambridge^[2]. Pod koniec życia wrócił do Włoch^[1][2].

Skomponował m.in. opery Alessandro in Persia (wyst. Lukka 1738), Fetonte (wyst. Londyn 1747) i La forza d’amore (wyst. Londyn 1751), 2 serenaty (Le muse in gara i Il decreto del fato, wyst. Wenecja 1740), uwertury orkiestrowe, 2 koncerty na klawesyn lub organy, a także kantaty^[1][2]. Sonaty Paradiesa reprezentują styl galant, cenione były przez W.A. Mozarta, Muzio Clementiego i J.B. Cramera^[1]. Jak twórca operowy nie odniósł większego sukcesu^[1].