Oblężenie Wrocławia

Wrocław był oblegany w historii wojen co najmniej sześć razy:

w 1241 podczas I najazdu wojsk Imperium Mongolskiego; miasto, opuszczone przez uciekających mieszkańców zostało spalone, a utrzymano tylko skuteczną obronę^[1] zamku książęcego na Ostrowie Tumskim;
w 1474 podczas wojny o tron czeski; skuteczna obrona węgierskich oddziałów Macieja Korwina przed wojskami polskimi Władysława Jagiellończyka i jego ojca Kazimierza;
w 1757 podczas wojny siedmioletniej, w jej pierwszej fazie; obrona garnizonu austriackiego przed Prusakami, zakończona kapitulacją Austriaków;
w 1760 podczas wojny siedmioletniej, w środkowej jej fazie; skuteczna obrona garnizonu pruskiego^[2] przed Austriakami;
na przełomie lat 1806/1807; obrona garnizonu pruskiego przed wojskami napoleońskimi, zakończona kapitulacją Prusaków;
w 1945 roku, w czasie II wojny światowej; obrona niemieckiego Festung Breslau przed Rosjanami, zakończona kapitulacją Niemiec.

Oprócz wymienionych sześciu oblężeń^[3], należy wspomnieć dwa co najmniej dwa zagrożenia oblężeniami:

w roku 1109, w czasie wojny polsko-niemieckiej, w pobliże miasta, należącego w tamtym czasie do Bolesława Krzywoustego, podszedł ze swoimi wojskami król niemiecki Henryk V Salicki (od 1111 cesarz rzymski). Miasta jednak nie zdobył, a w kronikach W. Kadłubka powstałych wiele lat później zapisana została bitwa na Psim Polu, oddalonym od centrum miasta o niespełna dziesięć kilometrów;
w 1529 miasto zagrożone było najazdem imperium osmańskiego; Turcy jednak skierowali się w kierunku Wiednia (bezskutecznie go oblegając), a nie na Śląsk; Wrocław jednak podjął zawczasu przygotowania^[4] na wypadek, gdyby Turcy dotarli także na Śląsk i próbowali zdobyć miasto.

Zobacz też