Ołeksandr Szowkowski

Ołeksandr Wołodymyrowycz Szowkowski (ukr. Олександр Володимирович Шовковський, ur. 2 stycznia 1975 w Kijowie) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji bramkarza, były reprezentant Ukrainy, trener piłkarski.

Ołeksandr Szowkowski

Олександр Шовковський

Pełne imię i nazwisko	Ołeksandr Wołodymyrowycz Szowkowski
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1975 Kijów
Wzrost	191 cm
Pozycja	bramkarz
Informacje klubowe
Klub	Dynamo Kijów (trener)
Kariera juniorska
Lata Klub 1985–1992 DJuSSz Dynamo Kijów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1993–2016 Dynamo Kijów 423 (0) 1993 → CSK ZSU Kijów (wyp.) 2 (0) 1993–2006 → Dynamo-2 Kijów (wyp.) 31 (0) W sumie: 456 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1993–1996  Ukraina U-21 12 (0) 1994–2012  Ukraina 92 (0) W sumie: 104 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2021–2023 Ukraina (asystent) 2023 Dynamo Kijów (asystent) 2023 Dynamo Kijów (tymczasowo) 2023– Dynamo Kijów
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia

Szowkowski w reprezentacji Ukrainy

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Wychowanek DJuSSz Dynama Kijów (od 1983). Pierwszy trener Ołeksandr Czubarow. Następny trener Anatolij Kroszczenko (od 1985) po raz pierwszy postawił Szowkowskiego na bramkę^[1]. Bramkarz przez niemal całą karierę związany był z Dynamem Kijów. W grudniu 1992 został włączony do składu Dynama-2 Kijów, a od grudnia 1993, znajdował się w składzie pierwszej drużyny Dynama. Do 2006 sporadycznie grywał w drugim zespole.

6 marca 1994 zadebiutował w Wyszczej lidze w meczu z Kreminiem Krzemieńczuk, zremisowanym 1:1. Z Dynamem święcił największe sukcesy: był dwunastokrotnym mistrzem Ukrainy oraz ośmiokrotnym zdobywcą Pucharu Ukrainy. Również czterokrotnie wywalczył Superpuchar Ukrainy. 10 lipca 1994 zadebiutował w Lidze Mistrzów w meczu z duńskim klubem Silkeborg IF, zremisowanym 0:0. Z kijowskim Dynamem doszedł także do ćwierćfinału Ligi Mistrzów w sezonie 1997/1998 oraz do półfinału w sezonie 1998/1999.

8 lutego 2011 w turnieju Cyprus Cup, w doliczonym czasie gry z Rumunią zastąpił na boisku Andrija Piatowa, przez co stał się najstarszym zawodnikiem w historii ukraińskiej drużyny narodowej – miał 36 lat i 36 dni.

Pierwszy piłkarz, który zaliczył ponad 100 występów dla ukraińskiego zespołu w Pucharze Europy. Według stanu na listopad 2012, był trzecim na liście piłkarzy, którzy rozegrali najwięcej meczów na poziomie pierwszej klasy rozgrywkowej na Ukrainie.

Jeden z czterech bramkarzy w historii piłki nożnej, którzy zagrali 100 i więcej meczów w Lidze Mistrzów (wraz z Ikerem Casillasem, Oliverem Kahnem i Edwinem van der Sarem). W rozgrywkach europejskich pucharów, podczas 33 spotkań zachował czyste konto. Jedyny bramkarz w historii Ligi Mistrzów UEFA, który brał udział w kolejnych 15 sezonach.

W 2014 roku pobił rekord Ołeha Błochina w ilości występów dla Dynama – rozegrał 582 gier w niebiesko-białej koszulce.

30 maja 2015 rozegrał swój 400 mecz w Premier-lidze.

4 czerwca 2015 zagrał swój 600 mecz w barwach Dynama Kijów.

W lidze ukraińskiej rozegrał 443 mecze, w pucharze Ukrainy – 60, w europejskich pucharach – 139 oraz 7 w Superpucharze.

W grudniu 2016 postanowił zakończyć karierę piłkarską^[2].

Kariera reprezentacyjna

13 listopada 1994 zadebiutował w reprezentacji Ukrainy, w meczu towarzyskim z Estonią, wygranym 3:0. Był uczestnikiem Mistrzostw Świata 2006, gdzie reprezentacja Ukrainy doszła do ćwierćfinału. Na niemieckim mundialu zagrał z numerem 1. W pierwszym meczu Ukraińców na mundialu (z Hiszpanią) puścił 4 gole. Znacznie lepiej poszło mu w kolejnych meczach. W serii rzutów karnych, podczas 1/8 finału – w którym Ukraina grała ze Szwajcarią – obronił dwa rzuty karne i został wybrany najlepszym zawodnikiem tego spotkania. Przeszedł do historii piłkarskich Mistrzostw Świata jako pierwszy bramkarz, który nie przepuścił bramek w serii rzutów karnych^[3].

4 września 2012 roku, ogłosił zakończenie kariery w reprezentacji Ukrainy.

W październiku 2020, będąc trenerem bramkarzy reprezentacji Ukrainy, wznowił karierę na trzy spotkania reprezentacji, ze względu na wykryte zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2 u trzech z czterech powołanych bramkarzy^[4].

Kariera trenerska

3 września 2018 został włączony do kadry trenerskiej reprezentacji Ukrainy^[5]. Selekcjoner Andrij Szewczenko poinformował o włączeniu Szowkowskiego do sztabu kadry, powierzając mu funkcję trenera bramkarzy.

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

• mistrz Ukrainy (12×): 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2007, 2009, 2015, 2016
• wicemistrz Ukrainy (5×): 2002, 2005, 2006, 2008, 2010, 2011, 2012
• zdobywca Pucharu Ukrainy (8×): 1996, 1998, 1999, 2000, 2003, 2005, 2006, 2007, 2014, 2015
• finalista Pucharu Ukrainy (3×): 2002, 2008, 2011
• zdobywca Superpucharu Ukrainy (4×): 2004, 2006, 2007, 2009
• finalista Superpucharu Ukrainy (4×): 2004, 2005, 2008, 2011
• zdobywca Pucharu Pierwogo Kanału: 2008

Sukcesy reprezentacyjne

• ćwierćfinalista Mistrzostw Świata: 2006

Sukcesy indywidualne

• najlepszy bramkarz Ukrainy (3×): 1999, 2003 i 2004
• w nominacji „Najlepszy piłkarz Ukrainy” nr 2 (1994) i nr 3 (1999)
• najlepszy piłkarz Ukrainy w sezonie 2004/2005 (według gazety „Komanda”)
• wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy Ukrainy: nr 1 (1997, 1998, 1999, 2003, 2004, 2005, 2006), nr 2 (2000, 2007, 2009)
• członek Klubu Ołeksandra Czyżewskiego: 335 meczów
• członek Klubu Jewhena Rudakowa: 282 mecze „na zero”

Odznaczenia

• tytuł Mistrza Sportu Ukrainy: 1994
• tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu Ukrainy: 2005^[6]
• Order „Za zasługi” III klasy: 1999^[7]
• Order „Za odwagę” III klasy: 2006^[8].