Moździerz Ordnance ML 3 in

Ordnance ML 3 in Mortar – podstawowy brytyjski moździerz piechoty z czasów II wojny światowej.

Ordnance ML 3 in Mortar

Brytyjski trzycalowy moździerz w akcji w Birmie w 1944
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Rodzaj	moździerz
Historia
Prototypy	1930.
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	81 mm
Długość lufy	1295 mm
Donośność	2560 m (2800 yardów)
Masa	lufa 19,76 kg dwójnóg 20,43 kg płyta oporowa 20,16 kg łącznie 57,2 kg
Kąt ostrzału	45°-80° (w pionie) 11° (w poziomie)
Szybkostrzelność	10 strz./min
Obsługa	5 osób

Był to typowy moździerz piechoty, gładkolufowy, odprzodowy, składający się z lufy, płyty oporowej i trójnoga, które mogły być szybko rozkładane i przenoszone przez obsługę. Broń była typową konstrukcją systemu Stokesa-Brandta, łączącą prostotę moździerza Stokesa z opływową, aerodynamiczną, stabilizowaną bombą systemu Brandta. Z innymi moździerzami epoki łączył go też "międzynarodowy" kaliber, 81 mm (3,2 cala; określenie "3 inch" - 3-calowy, 76 mm - było używane dla uproszczenia nazewnictwa). Mógł więc wykorzystywać zdobyczną lub aliancką amunicję (w tym celu stworzono nawet wersję ze zmienioną iglicą - Mk V)^[1].

Ostrzeliwanie z moździerza Ordnance ML 3 niemieckich pozycji na ulicy Polnej w walkach o Politechnikę Warszawską podczas powstania warszawskiego, 1944

Broń była solidna i niezawodna, miała jednak w wersji Mk. I dużo krótszy zasięg (ok. 1400 m) od porównywalnych konstrukcji, w tym niemieckiego 8 cm Granatwerfer 34. Dzięki opracowaniu nowej amunicji, w szczególności lepszych ładunków miotających, udało się uzyskać zadowalający zasięg ok. 2500 m (wersja Mk II; kanadyjska wersja z ponad dwumetrową lufą strzelała 270 m dalej, ale była zbyt ciężka i niepraktyczna). Zadowalając się krótszym zasięgiem, Australijczycy używali wersji z lufą skróconą do 76 cm, która była lekka i poręczna w czasie walk w dżungli^[1].

Broń była wykorzystywana na wszystkich polach bitew II wojny światowej, jako podstawowe wyposażenie kompanii wsparcia batalionu piechoty: 6 moździerzy, z obsługami i parkiem amunicyjnym tworzyło 46-osobowy pluton. Często był też przewożony (wraz z zapasem amunicji) na transporterach Universal Carrier. Moździerze te pozostały w użyciu do lat sześćdziesiątych^[1].

Amunicja (wszystkie pociski miały wagę 4,54 kg/10 lb)

Nazwa pocisku	typ	kolor
HE Mk 6	Burzący	ciemnooliwkowy z czerwonym pasem
WP	Dymny, z białym fosforem	ciemnozielony
FM	Dymny, z czterochlorkiem tytanu	ciemnozielony
oświetlający		jasnooliwkowy

Przypisy

1. John Norris: Infantry Mortars of World War II. Oxford: Osprey Publishing, 2002, s. 13-14. ISBN 978-1841764146.