Mikołaj Osiński

Mikołaj Osiński herbu Radwan (ur. 28 listopada^?/10 grudnia 1885 w Kijowie, zm. 18 września 1973 w Warszawie^[1]) – polski żeglarz, bojerowiec, nestor polskiego żeglarstwa, trener regatowy, działacz społeczny.

Mikołaj Osiński

Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1885 Kijów
Data i miejsce śmierci	18 września 1973 Warszawa
Zawód, zajęcie	żeglarz, bojerowiec, trener regatowy, działacz społeczny
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 10 grudnia 1885 w Kijowie, w rodzinie Józefa i Michaliny z Janiszewskich. Ukończył szkołę handlową w Kijowie i akademię wojskową w Czugujewie^[2]. Od 1909 był oficerem zawodowym wojska rosyjskiego. Uczestnik I wojny światowej, ranny. W latach 1919–1932 służył w Wojsku Polskim (major w stanie spoczynku)^[2].

Żeglowanie rozpoczął ok. 1900 na Dnieprze w okolicach Kijowa na własnoręcznie zbudowanym slupie gaflowym. W ciągu życia uprawiał zarówno żeglarstwo regatowe, turystyczne (śródlądowe i morskie) oraz bojerowe od 1903. Potem żeglował po Morzu Czarnym i Bałtyckim (także na bojerach). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przyjechał do kraju i zajął się pracą szkoleniową wśród młodzieży, zarówno na morzu, jak i wodach śródlądowych. Uprawiał też żeglarstwo lodowe. W 1919 był jednym z pierwszych sportowców sekcji żeglarskiej Wojskowego Klubu Wioślarskiego^[3]. Członek założyciel Polskiego Związku Żeglarskiego^[2].

Opracował i wydał pierwszy polski podręcznik bojerowy pt. Krótki podręcznik jachtingu lodowego, wydany powtórnie po II wojnie światowej pt. Żeglarstwo lodowe.

Po wojnie pozostawał w reaktywowanym Yacht Klubie Polski, żeglując do ostatnich lat życia na jachcie typu rambler. W 1969 wystartował na ostatnich swoich regatach na jeziorze Zegrzyńskim^[4].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 191-1-12)^[5].

Publikacje

• Osiński M., Krótki podręcznik jachtingu lodowego. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1939.
• Osiński M., Żeglarstwo lodowe. Warszawa: Główny Komitet Kultury Fizycznej, 1951.

Rodzina

Od 7 stycznia 1911 był mężem Henryki z Kossowskich (1893–1973) h. Dołęga. Mieli córkę Alinę po mężu Horodyska (ur. 1922)^[1][2][5].

Ordery i odznaczenia[2]

• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę