Mieczysław Wierzejski

Mieczysław Wierzejski (ur. 16 lutego^?/28 lutego 1892 w Derebczynie, poległ 8 czerwca 1920 pod Głębokiem) – polski działacz niepodległościowy, podporucznik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Mieczysław Wierzejski

porucznik
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1892 Derebczyn
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1920 okolice Głębokiego
Przebieg służby
Lata służby	1915–1920
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski, 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”
Stanowiska	dowódca 3 kompanii karabinów maszynowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 28 lutego 1892 r. w Derebczynie w powiecie jampolskim na Podolu jako syn Hipolita i Marii z Wierzchowskich. Wychowano go w duchu patriotycznym, w jego rodzinie byli uczestnicy powstania styczniowego^[1]. Pozostawał pod silnym wpływem starszego brata Witolda Kazimierza Wierzejskiego, znanego działacza niepodległościowego i akademickiego w Kijowie^[2]. Kształcił się w III Gimnazjum Klasycznym w Kijowie, z którego został usunięty z „wilczym biletem” za konspiracyjną działalność w polskiej organizacji uczniowskiej. Pomimo zdanych egzaminów trzykrotne próby uzyskania świadectwa maturalnego nie przyniosły skutku. Rosyjskie władze oświatowe odmawiały mu jego wydania. Podjął pracę w Oddziale Kijowskim Warszawskiego Towarzystwa Asekuracyjnego.

Wstąpił do Związku Walki Czynnej i organizował werbunek do Związku Strzeleckiego oraz prowadził działania w celu zdobycia środków na zakup broni i podręczników wojskowych^[3]. W 1915 r. wcielono go do armii rosyjskiej. Został skierowany do Aleksandrowskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie. Po ukończeniu skróconego kursu wojennego służył m.in. w 124 Woroneskim pułku piechoty, 676 Zieńkowskim pułku piechoty oraz w sztabie 20 Korpusu Piechoty. W lipcu 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, zaangażował się w organizację 1 pułku strzelców i czasowo pełnił obowiązki dowódcy kompanii. Uczestniczył w ciężkich walkach z bolszewikami pod Toszczycą i Rohaczewem. Gen. Józef Dowbor-Muśnicki oceniał go jako spokojnego i sumiennego oficera oraz dobrego organizatora^{[potrzebny przypis]}. Wierzejski współdziałał z pułkownikiem Leopoldem Lisem-Kulą w celu ratowania korpusu od likwidacji. Po jego rozwiązaniu w 1918 r. udał się do Kijowa. Polska Organizacja Wojskowa skierowała go stamtąd do Warszawy, gdzie brał udział w rozbrajaniu garnizonu niemieckiego.

W grudniu 1918 r. zaciągnął się do 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, ukończył kurs karabinów maszynowych w Jabłonnie i jako dowódca 3 kompanii karabinów maszynowych uczestniczył w szlaku bojowym pułku^[4]. Poległ w dniu 8 czerwca 1920 r. w okolicach wsi Markowo i Protasy Jakóbieńskie, prowadząc natarcie w kierunku rzeki Auty^{[potrzebny przypis]}. Pochowano go 10 czerwca 1920 r. na cmentarzu w pobliskim Głębokiem^[5].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[6]
• Krzyż Niepodległości (1934)^[7]
• Krzyż Walecznych^{[potrzebny przypis]}

Przypisy

1. Witold Kazimierz Wierzejski, Fragmenty z dziejów polskiej młodzieży akademickiej w Kijowie 1834-1920, Warszawa 1939, s. 73.
2. Inżynierowie polscy w XIX i XX wieku, t. VII: 100 najwybitniejszych polskich twórców techniki, pod red. Józefa Piłatowicza, Warszawa 2001, s. 262.
3. Witold Kazimierz Wierzejski, op. cit., s. 118.
4. Ibidem, s. 118.
5. Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934, s. 965. W opracowaniu podano informację o sporządzeniu metryki zgonu, którą przechowywano w Archiwum Kurii Biskupiej Wojsk Polskich.
6. Dekret Wodza Naczelnego L. 3447 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1724)
7. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości, „Monitor Polski”, 1934, nr 6, poz. 12, s. 2.

Bibliografia

• Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości, „Monitor Polski”, 1934, nr 6, poz. 12.
• Fularski Mieczysław, Zarys historji wojennej 21-go Warszawskiego Pułku Piechoty, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1929.
• Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934.
• Piłatowicz Józef, Biogram Witolda Kazimierza Wierzejskiego, [w:] Inżynierowie polscy w XIX i XX wieku, t. VII: 100 najwybitniejszych polskich twórców techniki, pod red. tegoż, wydawnictwo Retro-Art., Warszawa 2001, ISBN 83-87992-15-1.
• Wierzejski Witold Kazimierz, Fragmenty z dziejów polskiej młodzieży akademickiej w Kijowie 1834-1920, Instytut Józefa Piłsudskiego, Warszawa 1939.