Mieczysław Bilek (prawnik)

Mieczysław Bilek, ps. Mirosław (ur. 18 czerwca 1894 w Łodzi^[1], zm. 29 maja 1943 w Warszawie) – polski prawnik i urzędnik państwowy, prezydent Radomia (1921)^[2] i Gdyni (1929–1931), przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego (1942–1943).

Ten artykuł dotyczy polskiego prawnika. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu.

Mieczysław Bilek

Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1894 Łódź
Data i miejsce śmierci	29 maja 1943 Warszawa
Przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego
Okres	od maja 1942 do 29 maja 1943
Przynależność polityczna	Stronnictwo Demokratyczne
Poprzednik	Antoni Więckowski
Następca	Jerzy Makowiecki
Odznaczenia

Otwarcie wystawy prac malarskich Andrzeja Olesia w Pałacu Sztuki w Krakowie. Widoczni od lewej: sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie Artur Schroeder, artysta malarz Andrzej Oleś, wicewojewoda krakowski Mieczysław Bilek, pani Kwaśniewska, wojewoda krakowski Mikołaj Kwaśniewski, prezydent Krakowa Władysław Belina-Prażmowski, wiceprezydent Krakowa Witold Ostrowski, wiceprezydent Krakowa Stanisław Klimecki

Życiorys

Był synem Kazimierza Tymoteusza^[1], urzędnika pocztowego, i Walerii ze Styfich^[1]. Ukończył Gimnazjum w Radomiu^[1]. Studiował prawo na uniwersytetach w Charkowie, w Petersburgu i w Warszawie^[1], gdzie włączył się w działalność polskich stowarzyszeń liberalnych. Był m.in. wiceprezesem Unii Stowarzyszeń Postępowej Inteligencji „Filarecja”^[1]. Podczas studiów pisywał do „Głosu Polskiego” i „Dziennika Pietrogrodzkiego”^[1]. W 1914 ożenił się z Zofią Szczygielską^[1]. W 1921 był prezydentem Radomia. Później pracował w administracji rządowej, m.in. jako starosta jędrzejowski (1924–1927) oraz białostocki (najpierw powiatowy, później grodzki: 1927–1928^[3]). Od 1928 pełnił obowiązki delegata rządu RP przy Zarządzie Miejskim Gdyni^[1]. Od 1929 do 1931 był prezydentem Gdyni. W 1931 uzyskał nominację na wicewojewodę krakowskiego^[1]. Z tego stanowiska we wrześniu 1933 został przeniesiony w stan nieczynny^[4]. Od 1933 zatrudniony w Banku Gospodarstwa Krajowego^[1].

Pod koniec lat 30. był związany z Obozem Zjednoczenia Narodowego, którego członkiem pozostał do wybuchu II wojny światowej. W 1939 wybrany został w skład Zarządu Głównego SD, po aresztowaniu płk. Antoniego Więckowskiego w maju 1942 objął obowiązki przewodniczącego partii. Był też przewodniczącym Społecznej Organizacji Samoobrony^[5].

15 maja 1943 został aresztowany przez Gestapo w warszawskiej kawiarni Fuscha na Ochocie^[6], został zamordowany w ruinach getta warszawskiego.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[7]
• Medal Niepodległości^[8]