Mięsień zasłaniacz zewnętrzny

Mięsień zasłaniacz zewnętrzny, mięsień zasłonowy zewnętrzny (łac. musculus obturator externus, musculus obturatorius externus) – w anatomii człowieka płaski, wachlarzowaty mięsień, zaliczany do grupy mięśni brzusznych obręczy kończyny dolnej lub mięśni przedziału przyśrodkowego uda^[1][2][3]. Mięsień ten rozpoczyna się na powierzchni zewnętrznej błony zasłonowej i jej granicach kostnych, a kończy się na dole krętarzowym kości udowej na jej tylnej powierzchni^[4][1]. Zbiegające się włókna biegnące za kością udową i tworzące ścięgno końcowe można dojrzeć na preparacie rozciągając mięśnie bliźniaczy dolny i czworoboczny^[5].

Mięśnie zasłaniacze zewnętrzne

Mięsień zasłaniacz zewnętrzny

Unaczyniony jest przez tętnicę zasłonową i tętnicę okalającą udo przyśrodkową, a unerwiony przez gałąź tylną nerwu zasłonowego ze splotu lędźwiowego (L3–L4)^[1][3].

Chociaż należy rozwojowo do grupy przywodzicieli uda, przywodzenie w stawie biodrowym nie jest jego główną funkcją. Przede wszystkim obraca on udo na zewnątrz, a także ustala staw biodrowy w płaszczyźnie strzałkowej^[5].

Zmienności

Mięsień zasłaniacz zewnętrzny podlega licznym zmiennościom. U 33% ludzi stwierdzono obecność dodatkowego mięśnia pomiędzy przywodzicielem krótkim a najmniejszym. Pochodzi on z powierzchownych włókien mięśnia zasłaniacza zewnętrznego. Rozpoczyna się na górnej części dolnej gałęzi łonowej, skąd biegnie do dołu i bocznie. W połowie przypadków przyczepia się do przedniej powierzchni ścięgna przywodziciela najmniejszego. W pozostałych przypadkach kończy się na górnej części kresy grzebieniowej kości udowej^[6]. Stwierdzono również częste występowanie dodatkowego pęczka włókien pochodzących od głównego brzuśca. Mięsień w wariancie „klasycznym”, opisanym we wcześniejszych akapitach występuje jedynie w 20% przypadków^[7].