Mezangium zewnętrzne

Mezangium zewnętrzne, inaczej mezangium zewnątrzkłębuszkowe^[1] lub pozakłębuszkowe^[2][3] – tkanka łączna należąca do mezangium, leżąca pomiędzy tętniczką doprowadzającą a odprowadzającą. Jest elementem aparatu przykłębuszkowego.

Schemat ciałka nerkowego.

Komórki mezangium zewnętrznego są płaskie i wydłużone^[1]. Charakteryzują się wydłużonymi, skierowanymi w stronę plamki gęstej jądrami komórkowymi^[3]. Mezangiocyty posiadają liczne poprzeplatane ze sobą wypustki otoczone siatką (fr. lacis) utworzoną z materiału mezangialnego^[1][3].

Funkcje

Funkcja komórek mezangium zewnętrznego nie jest do końca znana. Uważa się, że odpowiadają one za transdukcję informacji z plamki gęstej do mezangium wewnętrznego. Działanie to opisywane jest jako mechanizm sprzężenia zwrotnego kanalikowo-kłębuszkowego, w którym zmiana stężenia jonów sodu w kanaliku dystalnym wywołuje bezpośrednią regulację przepływu krwi w kłębuszku nerkowym^[1]. Inną przypisywaną im funkcją jest przekaźnictwo informacji między komórkami plamki gęstej a komórkami przykłębuszkowymi^[4]. Komórki te wykazują ponadto zdolność do fagocytozy^[5]. Innym niewyjaśnionym zagadnieniem jest występowanie w komórkach mezangium zewnętrznego reniny^[6].

Nazewnictwo

Mezangiocyty zewnętrzne zwane są również:

• komórkami Goormaghtigha^[5] – na cześć belgijskiego patologia Norberta Goormaghtigha,
• komórkami siatki^[3][7] lub komórkami lacis (ang. lacis cells)^[1],
• komórkami polkissen (ang. polkissen cells)^[3].