Meru (góra)

Meru (również zwana Mahameru, Sumeru^[1]) – mityczna góra, stanowiąca oś świata według kosmologii hinduistycznej i buddyjskiej. Jej zbocza są złotego koloru^[2].

Pałac Indry na szczycie góry Meru, Wat Pho w Bangkoku

Mieszkańcy

Na szczycie Meru mitologia hinduistyczna lokalizuje dziewięć niebiańskich obszarów (np. Brahmaloka), gdzie swoje siedziby mają istoty boskie takie jak Brahma, manasaputras i saptariszi^[3]. Na jej stokach znajdują się 33 trajastrinśa – „raje” poszczególnych bóstw (dewa), z których najważniejszym jest Indra zamieszkujący Indralokę.

Lokalizacja

Purany mówią o Meru, jako górze centralnej w grupie dziewięciu. Pozostałe góry to:

1. Tara, Dewakuta,
2. Pawamana, Parijatra
3. Kailasa, Karawira
4. Triśrynga, Makaragiri^[4].

Górę Meru otaczają 4 oceany i 4 kontynenty. Jednym z tych kontynentów jest Dźambudwipa, utożsamiany z subkontynentem indyjskim^[5].

Zobacz też

• Mandara
• Dwipa
• Axis mundi

Przypisy

1. Meru. W: Swami Harshananda: A Concise Encyclopeaedia of Hinduism. Wyd. 1. T. 2: H – P. Bangalore: Ramakrishna Math, April 2008, s. 315. ISBN 978-81-7907-057-4. (ang.).
2. Góra i jaskinia górska w micie krysznaickim. W: Barbara Grabowska: Kryszna. Z dziejów literatury indyjskiej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2008, s. 108. ISBN 978-83-235-0553-2.
3. Meru. W: Swami Harshananda: A Concise Encyclopeaedia of Hinduism. Wyd. 1. T. 2: H – P. Bangalore: Ramakrishna Math, April 2008, s. 316. ISBN 978-81-7907-057-4. (ang.).
4. Navagraha Kosa, s. 101.
5. Meru. W: Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red.nauk.). Wyd. 1. T. 2. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1998, s. 54, seria: Słowniki Encyklopedyczne „Książnicy”. ISBN 83-7132-370-0.

Encyklopedie internetowe (mityczna lokalizacja):

• Britannica: topic/Mount-Meru-mythology
• БРЭ: 2206286