Marian Sroczyński

Marian Stefan Sroczyński herbu Nowina (ur. 16 stycznia 1891 w Niżnej Łące, zm. 2 sierpnia 1965 w Londynie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom.

Marian Stefan Sroczyński

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1891 Niżna Łąka
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1965 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1923, 1939–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	3 Pułk Artylerii Polowej Legionów
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w Niżnej Łące, w ówczesnym powiecie krośnieńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Tadeusza Adama (1858–1942) i Zofii Olimpii ze Zborowskich (1862–1902). Był młodszym bratem Jana (1889–1935), majora artylerii Wojska Polskiego^[1][2] .

29 września 1914 awansował na chorążego, a 1 lipca 1915 podporucznika artylerii^[3].

Od 20 września 1920 do 1 czerwca 1923 dowodził III dywizjonem 3 Pułku Artylerii Polowej Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. 30 września 1923 został przeniesiony do rezerwy^[2] . Gospodarował w majątku Tarnawatka, a od 1930 administrował majątkiem Gorajowice^[2] . Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii^[5]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Do 29 kwietnia 1945 przebywał w Oflagu VII A Murnau^[6] .

Zmarł 2 sierpnia 1965 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury^[2] .

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[7]
• Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[8]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[2]  (po raz pierwszy i po raz drugi „za czyny orężne w czasie bojów Legionów Polskich”^[9])

Przypisy

1. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-12]..
2. Żołnierze Niepodległości ↓.
3. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 37.
4. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 192.
5. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 603.
6. Straty ↓.
7. Lewicki 1929 ↓, s. 56.
8. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 11 grudnia 1922 roku, s. 904.

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Roman Lewicki: Zarys historji wojennej 1-go pułku artylerii polowej Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-12-12].
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].