Maciej Zimiński

Maciej Zimiński (również Jerzy Maciej Zimiński^[1]) (ur. 13 kwietnia 1930 w Warszawie, zm. 6 października 2013 w Warszawie^[2][3]) – polski dziennikarz.

Maciej Zimiński

Maciej Zimiński (1975)
Data i miejsce urodzenia	13 kwietnia 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 października 2013 Warszawa
Narodowość	polska
Język	polski
Dziedzina sztuki	dziennikarz
Odznaczenia

Grób Macieja Zimińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

Pochodził z warszawskiej Woli, ale dzieciństwo spędził w Wilnie, gdzie jego ojciec kierował oddziałem wydawnictwa „Nasza Księgarnia”^[4]. Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1948), w którym należał do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”^[5][6]. Absolwent SGPiS w Warszawie (1952) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (1952, Wydział Dziennikarski). Karierę zawodową rozpoczął w 1950 w redakcji czasopism dla dzieci wydawnictwa „Nasza Księgarnia”. W latach 1952–1965 był sekretarzem redakcji gazety „Świat Młodych”. Od 1965 do 1973 zastępca redaktora naczelnego programów dziecięco-młodzieżowych Telewizji Polskiej, odpowiadał za program dla dzieci starszych; w okresie 1973–1978 naczelny redaktor tych programów, w latach 1978–1982 naczelny redaktor programów oświatowych.

Autor książek dla dzieci, m.in.: Szatańska księga (1959), Jak to było z Mysią Wieżą (1960), Sto dni pod biegunem (1961), Osiem dni w krainie niedźwiedzi (1962), a także monografii Telewizja inspirująca dla dzieci (1970).

Autor popularnych cyklicznych programów telewizyjnych dla dzieci, jak Ekran z bratkiem (tu również był prezenterem w okresie 1967–1978), Teleferie, Piątek z Pankracym. Twórca inspiracyjnego nurtu programów dla dzieci (Niewidzialna ręka, Klub Pancernych). W latach 1979–1985 autor scenariuszy filmów animowanych z cyklu Ktoś i coś^[1].

Wykładał m.in. w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Działacz harcerski (ZHP).

Laureat nagród i odznaczeń, m.in. nagrody Prezesa Rady Ministrów (1976, 1979), nagrody Ministra Obrony Narodowej (I stopnia zespołowa 1967, III stopnia zespołowa 1975), wielu nagród prezesa Radiokomitetu, „Złotego Ekranu” (1976), Orderu Uśmiechu. W 2009 roku bohater filmu dokumentalnego Maciej Zimiński. Ślad szczęścia i... przypadku^[1].

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[7]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A 12, rząd 8, grób 21)^[8].

Jego synem jest dziennikarz i scenarzysta Wojciech Zimiński^[1].