Ludwik Stanisław Liciński

polski nowelista, poeta, etnograf Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ludwik Stanisław Liciński

Ludwik Stanisław Liciński (ur. 17 kwietnia 1874 w Lubartowie, zm. 22 kwietnia 1908 w Otwocku) – nowelista, poeta, etnograf.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Ludwik Stanisław Liciński
Liciniusz
Thumb
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1874
Lubartów

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 1908
Otwock

Dziedzina sztuki

powieść, opowiadanie, nowela, liryka

Epoka

Młoda Polska

Ważne dzieła

Ksiądz Jan Jaskólski (1908), Z pamiętnika włóczęgi (1908), Halucynacje (1911)

Zamknij

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Warszawie. Uczestniczył w pracach Uniwersytetu Latającego. Był związany ze środowiskiem lewicowym. Brał udział w rewolucji 1905 roku. Przyjaźnił się z Januszem Korczakiem[1][2], Zofią Nałkowską, L. Rydygierem, Henrykiem Lukrecem, Grzegorzem Glassem. Zmarł na gruźlicę w sanatorium w Otwocku.

Debiutował jako poeta w 1900 cyklem wierszy Z motywów sielskich, opublikowanych w Czytelni dla wszystkich. Napisał antyklerykalną powieść Ksiądz Jan Jaskólski[3] (1908), tom opowiadań Z pamiętnika włóczęgi[4] (1908) i nowel Halucynacje[5] (1911). Publikował w tygodniku „Echa Kieleckie[6], „Głosie”, „Wiśle”, „Myśli Niepodległej”, tajnej prasie związanej z SDKPiL. W 1905 ogłosił pracę etnograficzną o powiecie lubartowskim. W jego twórczości widoczne są wpływy ekspresjonizmu, a w warstwie ideowej anarchizmu. Ostro krytykował zastany ład społeczny. Opisywał naturalistycznie środowiska lumpenproletariatu, przeciwstawiając je mieszczańskim filistrom.

Niepublikowane książkowo wiersze Licińskiego opracowane zostały przez Marlenę Sęczek w „Pamiętniku Literackim”[7].

Wspomnienie poświęcił Licińskiemu Kazimierz Bukowski:

Jak bezdomny włóczęga, słonecznych światów pan i marzyciel, szedł Liciński kamienistą drogą znojnej pielgrzymki po polskim świecie, tym zapomnianym przez literaturę błyszczących salonów, pachnących buduarów, obłudnej inteligencyi. Zbierał kwiaty po bagniskach życia. A przecież te kwiaty mają woń tajemniczą przyszłości, siłę niepokonanego czaru życia.

Wielkim twórcą nie był Liciński. Jego dorobek artystyczny to mała wiązanka tych kwiatów bagiennych. Ale mają one siłę i moc trwania. Nie uwiędną, lecz śnić będą wieczną wiosnę[8].

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.