Lista zawodowych mistrzów świata wagi średniej w boksie

Waga średnia jest jedną z 8 klasycznych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w latach 50. XIX w. dla pięściarzy o wadze 140-166 funtów. W roku 1889 Amateur Boxing Association of England Ltd (ABA) określił jej limit na 158 funtów a w 1909 Londyński National Sporting Club na 160 funtów. Obecnie wynosi 72,6 kg (160 funtów).

Pierwszym powszechnie uznawanym mistrzem świata był Irlandczyk Nonpareil Jack Dempsey, od roku 1890 bezdyskusyjnie^[1]. Do roku 1986 praktycznie był jeden powszechnie uznawany mistrz świata. Po powstaniu nowych organizacji boksu zawodowego, każda uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata powszechnie uznanych oraz czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

– World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),

– World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,

– International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,

– World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie tytułu	Utrata tytułu	Mistrz		Organizacja	Obrona tytułu
18 lutego 1890	14 stycznia 1891	Nonpareil Jack Dempsey	Irlandia	Uniwersalny	4
14 stycznia 1891	26 września 1894	Bob Fitzsimmons	Wielka Brytania	Uniwersalny	1
Fitzsimmons zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej.
26 grudnia 1896	17 grudnia 1897	Kid McCoy	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
McCoy zrezygnował z tytułu przechodząc do wagi ciężkiej.
24 października 1898	5 grudnia 1906	Tommy Ryan	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	7
Ryan zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery (po niedługim czasie wrócił na ring).
2 września 1907	7 września 1908	Stanley Ketchel	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
7 września 1908	26 listopada 1908	Billy Papke	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
26 listopada 1908	15 października 1910	Stanley Ketchel	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Ketchel 15 października 1910 został zamordowany na ranczo w Conway.
22 lutego 1912	11 października 1913	Frank Klaus	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
11 października 1913	7 kwietnia 1914	George Chip	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
7 kwietnia 1914	14 listopada 1917	Al McCoy	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1/6
14 listopada 1917	6 maja 1920	Mike O’Dowd	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	8
6 maja 1920	31 sierpnia 1923	Johnny Wilson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
31 sierpnia 1923	26 lutego 1926	Harry Greb	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
26 lutego 1926	3 grudnia 1926	Tiger Flowers	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
3 grudnia 1926	1931	Mickey Walker	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	4
Walker zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii[2].
25 stycznia 1932	11 czerwca 1932	Gorilla Jones	Stany Zjednoczone	NBA	1
11 czerwca 1932	4 lipca 1932	Marcel Thil	Francja	NBA	1
Thil po udanej obronie zrezygnował z tytułu NBA pozostając do 1937 mistrzem organizacji IBU[3].
30 października 1933	11 września 1934	Vince Dundee	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
11 września 1934	19 września 1935	Teddy Yarosz	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
19 września 1935	11 lipca 1936	Babe Risko	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
11 lipca 1936	26 lipca 1938	Freddie Steele	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	5
26 lipca 1938	1 listopada 1938	Al Hostak	Stany Zjednoczone	NBA	0
1 listopada 1938	27 czerwca 1939	Solly Krieger	Stany Zjednoczone	NBA	0
27 czerwca 1939	19 lipca 1940	Al Hostak	Stany Zjednoczone	NBA	1
19 lipca 1940	28 listopada 1941	Tony Zale	Stany Zjednoczone	NBA	1
28 listopada 1941	16 lipca 1947	Tony Zale	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
16 lipca 1947	10 czerwca 1948	Rocky Graziano	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
10 czerwca 1948	21 września 1948	Tony Zale	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
21 września 1948	16 czerwca 1949	Marcel Cerdan	Francja	Uniwersalny	0
16 czerwca 1949	14 lutego 1951	Jake LaMotta	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
14 lutego 1951	10 lipca 1951	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
10 lipca 1951	12 września 1951	Randy Turpin	Wielka Brytania	Uniwersalny	0
12 września 1951	grudzień 1952	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	2
Sugar Ray Robinson po porażce z Joey Maxim o tytuł w wadze półciężkiej ogłosił zakończenie kariery. Zdecydował się powrócić do boksu w 1954[4].
21 października 1953	9 grudnia 1955	Bobo Olson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
9 grudnia 1955	2 stycznia 1957	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
2 stycznia 1957	1 maja 1957	Gene Fullmer	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
1 maja 1957	23 września 1957	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
23 września 1957	25 marca 1958	Carmen Basilio	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
25 marca 1958	22 stycznia 1960	Sugar Ray Robinson	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
22 stycznia 1960	11 lipca 1961	Paul Pender	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	3
11 lipca 1961	7 kwietnia 1962	Terry Downes	Wielka Brytania	Uniwersalny	0
7 kwietnia 1962	7 maja 1963	Paul Pender	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Paul Pender zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery 7 maja 1963[5].
23 października 1962	10 sierpnia 1963	Dick Tiger	Nigeria	WBA	2
10 sierpnia 1963	7 grudnia 1963	Dick Tiger	Nigeria	Uniwersalny (WBA i WBC)	0
7 grudnia 1963	21 października 1965	Joey Giardello	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
21 października 1965	25 kwietnia 1966	Dick Tiger	Nigeria	Uniwersalny	0
25 kwietnia 1966	17 kwietnia 1967	Emile Griffith	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	Uniwersalny	2
17 kwietnia 1967	29 września 1967	Nino Benvenuti	Włochy	Uniwersalny	0
29 września 1967	4 marca 1968	Emile Griffith	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	Uniwersalny	0
4 marca 1968	7 listopada 1970	Nino Benvenuti	Włochy	Uniwersalny	4
7 listopada 1970	9 lutego 1974	Carlos Monzón	Argentyna	Uniwersalny	8
Carlos Monzón stracił tytuł WBC po odmowie walki z Rodrigo Valdezem.
9 lutego 1974	26 czerwca 1976	Carlos Monzón	Argentyna	WBA	4
25 maja 1974	26 czerwca 1976	Rodrigo Valdez	Kolumbia	WBC	4
26 czerwca 1976	sierpień 1977	Carlos Monzón	Argentyna	Uniwersalny	1
Monzón ogłosił zakończenie kariery po udanej obronie tytułu z Rodrigo Valdezem[6].
5 listopada 1977	22 kwietnia 1978	Rodrigo Valdez	Kolumbia	Uniwersalny	0
22 kwietnia 1978	30 czerwca 1979	Hugo Corro	Argentyna	Uniwersalny	2
30 czerwca 1979	16 marca 1980	Vito Antuofermo	Włochy	Uniwersalny	1
16 marca 1980	27 września 1980	Alan Minter	Wielka Brytania	Uniwersalny	1
27 września 1980	27 maja 1983	Marvin Hagler	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA i WBC)	7
27 maja 1983	6 kwietnia 1987	Marvin Hagler	Stany Zjednoczone	Uniwersalny (WBA, WBC i IBF)	4
Marvin Hagler pokonując 27 maja 1983 Wilforda Scypiona został pierwszym mistrzem organizacji IBF. 6 kwietnia 1987 stracił w ringu tytuł WBC, a pozbawiony został tytułów IBF i WBA[7].
6 kwietnia 1987	maj 1987	Sugar Ray Leonard	Stany Zjednoczone	WBC	0
Leonard ogłosił zakończenie kariery w maju 1987. Powrócił na ring 7 listopada 1988 zostając pierwszym mistrzem WBC w kategorii super średniej.
10 października 1987	28 lipca 1988	Frank Tate	Stany Zjednoczone	IBF	1
23 października 1987	marzec 1989	Sumbu Kalambay	Włochy	WBA	3
Kalambay został pozbawiony tytułu WBA za próbę zdobycia tytułu IBF w walce z Michaelem Nunnem 25 marca 1989.
29 października 1987	6 czerwca 1988	Thomas Hearns	Stany Zjednoczone	WBC	0
6 czerwca 1988	24 lutego 1989	Iran Barkley	Stany Zjednoczone	WBC	0
28 lipca 1988	10 maja 1991	Michael Nunn	Stany Zjednoczone	IBF	5
24 lutego 1989	1989	Roberto Durán	Panama	WBC	0
Durán zrezygnował z tytułu przygotowując się do konfrontacji z Sugar Ray Leonardem w super średniej.
18 kwietnia 1989	29 kwietnia 1990	Doug DeWitt	Stany Zjednoczone	WBO	1
10 maja 1989	grudzień 1991	Mike McCallum	Jamajka	WBA	3
McCallum pozbawiony został tytułu WBA przed walką o tytuł IBF z Jamesem Toneyem 13 grudnia 1991[8].
29 kwietnia 1990	18 listopada 1990	Nigel Benn	Wielka Brytania	WBO	1
18 listopada 1990	1991	Chris Eubank	Wielka Brytania	WBO	3
Eubank zrezygnował z tytułu przystępując 22 czerwca 1991 z Michaelem Watsonem o wakujący tytuł WBO w super średniej.
24 listopada 1990	8 maja 1993	Julian Jackson	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	WBC	4
10 maja 1991	13 lutego 1993	James Toney	Stany Zjednoczone	IBF	6
Toney zrezygnował z tytułu przechodząc do super średniej, gdzie 13 lutego 1993 pokonał Irana Barkleya w walce o tytuł IBF[9].
20 listopada 1991	1992	Gerald McClellan	Stany Zjednoczone	WBO	0
McClellan zdobył wakujący tytuł WBO po zwycięstwie nad Johnem Mugabi. Zrezygnował z obrony tytułu[10].
22 kwietnia 1992	1 października 1993	Reggie Johnson	Stany Zjednoczone	WBA	3
8 maja 1993	1994	Gerald McClellan	Stany Zjednoczone	WBC	3
McClellan zrezygnował z tytułu stając do walki z Nigelem Bellem o tytuł WBC w super średniej.
19 maja 1993	11 maja 1994	Chris Pyatt	Wielka Brytania	WBO	2
22 maja 1993	27 maja 1994	Roy Jones Jr.	Stany Zjednoczone	IBF	1
Roy Jones Jr zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Bernarda Hopkinsa. Zrezygnował z tytułu przechodząc do super średniej gdzie 18 listopada 1994 pokonał Jamesa Toneya i zdobył pas IBF[11].
1 października 1993	1994	John David Jackson	Stany Zjednoczone	WBA	0
11 maja 1994	marzec 1995	Steve Collins	Irlandia	WBO	0
Collins pozostawił wakujący tytuł po zwycięstwie 18 marca 1995 nad Chrisem Eubankiem o tytuł WBO w super średniej[12].
12 sierpnia 1994	19 grudnia 1995	Jorge Fernando Castro	Argentyna	WBA	4
17 marca 1995	19 sierpnia 1995	Julian Jackson	Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	WBC	0
29 kwietnia 1995	14 kwietnia 2001	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	IBF	13
19 maja 1995	1997	Lonnie Bradley	Stany Zjednoczone	WBO	6
Bradley zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Davida Mendeza. Zrezygnował z tytułu ze względu na kontuzję[13].
19 sierpnia 1995	16 marca 1996	Quincy Taylor	Stany Zjednoczone	WBC	0
19 grudnia 1995	24 czerwca 1996	Shinji Takehara	Japonia	WBA	0
16 marca 1996	2 maja 1998	Keith Holmes	Stany Zjednoczone	WBC	2
24 czerwca 1996	23 sierpnia 1997	William Joppy	Stany Zjednoczone	WBA	2
23 sierpnia 1997	31 stycznia 1998	Julio César Green	Dominikana	WBA	0
13 grudnia 1997	1998	Otis Grant	Jamajka	WBO	1
Grant zdobył wakujący tytuł WBO pokonując Ryana Rhodesa. Zrezygnował z tytułu przystępując do walki z Royem Jonesem Jr o tytuły WBA i WBC w wadze półciężkiej[14].
31 stycznia 1998	12 maja 2001	William Joppy	Stany Zjednoczone	WBA	1
2 maja 1998	24 kwietnia 1999	Hacine Cherifi	Francja	WBC	0
30 stycznia 1999	listopad 1999	Bert Schenk	Niemcy	WBO	1
Schenk zdobył wakujący tytuł WBO po zwycięstwie nad Freemanem Barrem. został pozbawiony tytuł ze względu na przeciągające się leczenie kontuzji[15].
24 kwietnia 1999	14 kwietnia 2001	Keith Holmes	Stany Zjednoczone	WBC	2
listopad 1999	27 listopada 1999	Jason Matthews	Wielka Brytania	WBO	0
Matthews od 17 lipca 1999 był posiadaczem tytułu przejściowego mistrza WBO. Po pozbawieniu tytuł Berta Schenka został mistrzem[16].
27 listopada 1999	6 kwietnia 2002	Armand Krajnc	Szwecja	WBO	3
14 kwietnia 2001	29 września 2001	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	WBC i IBF	1
12 maja 2001	29 września 2001	Félix Trinidad	Portoryko	WBA	0
29 września 2001	18 września 2004	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	WBA, WBC & IBF	5
6 kwietnia 2002	2002	Harry Simon	Namibia	WBO	0
Simona pozbawiono tytułu po spowodowaniu wypadku samochodowego w listopadzie 2002, w którym odniósł poważne obrażenia, a trzy osoby zginęły.
29 czerwca 2003	13 września 2003	Héctor Javier Velazco	Argentyna	WBO	0
10 maja 2003 po pokonaniu Andreasa Galfi został przejściowym mistrzem WBO. Po pozbawieniu tytułu Harry Simona (obrażenia po wypadku samochodowym) został mistrzem pełnoprawnym[17].
13 września 2003	5 czerwca 2004	Felix Sturm	Niemcy	WBO	1
1 maja 2004	11 marca 2006	Maselino Masoe	Nowa Zelandia	WBA	0
5 czerwca 2004	18 września 2004	Óscar de la Hoya	Stany Zjednoczone	WBO	0
18 września 2004	16 lipca 2005	Bernard Hopkins	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	1
16 lipca 2005	3 grudnia 2005	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	Uniwersalny	0
Taylor zrezygnował z tytułu IBF aby ponownie spotkać się z Hopkinsem.
3 grudnia 2005	11 marca 2006	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	WBA, WBC i WBO	1
Taylor zrezygnował z tytułu WBA wybierając konfrontację z Ronaldem Wrightem.
10 grudnia 2005	12 lipca 2009	Arthur Abraham	Niemcy	IBF	10
Abraham zrezygnował z tytułu IBF kontynuując karierę w super średniej.
11 marca 2006	29 września 2007	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	WBC i WBO	3
11 marca 2006	15 lipca 2006	Felix Sturm	Niemcy	WBA	0
15 lipca 2006	28 kwietnia 2007	Javier Castillejo	Hiszpania	WBA	1
28 kwietnia 2007	1 września 2012	Felix Sturm	Niemcy	WBA i WBA Super	12
29 września 2007	17 kwietnia 2010	Kelly Pavlik	Stany Zjednoczone	WBC i WBO	4
19 września 2009	7 maja 2011	Sebastian Sylvester	Niemcy	IBF	3
17 kwietnia 2010	czerwiec 2010	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC i WBO	0
WBO pozbawiła Sergio Gabriel Martíneza pasa ze względu na brak decyzji, który tytuł wybiera (był również posiadaczem pasa WBC w junior średniej).
czerwiec 2010	styczeń 2011	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC	1
Martínez utracił tytuł WBC unikając walki z Sebastianem Zbikiem.
31 lipca 2010	sierpień 2012	Dmitrij Pirog	Rosja	WBO	3
Pirog zdobył wakujący tytuł zwyciężając Amerykanina Daniela Jacobsa przez nokaut w piątej rundzie[18]. Został pozbawiony tytułu za odmowę walki z Hassanem N’Damem N’Jikamem (Francja).
14 października 2010	26 lipca 2014	Giennadij Gołowkin	Kazachstan	WBA	10
Gołowkin 14 sierpnia 2010 został tymczasowym a następnie regularnym mistrzem WBA. 26 lipca 2014 po pokonaniu Daniela Geale'a został mianowany supermistrzem WBA.
styczeń 2011	4 czerwca 2011	Sebastian Zbik	Niemcy	WBC	0
11 lipca 2009 Zbik został tymczasowym mistrzem WBC. Po pozbawieniu tytułu Martíneza został pełnoprawnym mistrzem[19].
7 maja 2011	1 września 2012	Daniel Geale	Australia	IBF	2
4 czerwca 2011	15 września 2012	Julio César Chávez Jr.	Meksyk	WBC	3
sierpień 2012	20 października 2012	Hassan N’Dam N’Jikam	Francja	WBO	0
Hassan N’Dam N’Jikam 4 maja 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego. Po pozbawieniu tytułu Piroga został awansowany na mistrza regularnego.
1 września 2012	17 sierpnia 2013	Daniel Geale	Australia	IBF i WBA Super	1
Geale stracił tytuł WBA Super za podjęcie walki z Anthonym Mundine. (W Obronach zostanie uwzględniony tylko pas IBF)
15 września 2012	7 czerwca 2014	Sergio Gabriel Martínez	Argentyna	WBC	1
20 października 2012	wrzesień 2014	Peter Quillin	Stany Zjednoczone	WBO	3
17 sierpnia 2013	7 grudnia 2013	Darren Barker	Wielka Brytania	IBF	0
7 grudnia 2013	31 maja 2014	Felix Sturm	Niemcy	IBF	0
31 maja 2014	8 października 2014	Sam Soliman	Australia	IBF	0
7 czerwca 2014	Nadal	Miguel Angel Cotto	Portoryko	WBC	1
26 lipca 2014	Nadal	Giennadij Gołowkin	Kazachstan	WBA Super	3
9 sierpnia 2014	Nadal	Daniel Jacobs	Stany Zjednoczone	WBA	2
Po mianowaniu dotychczasowego mistrza WBA Giennadija Gołowkina supermistrzem, Jacobs zdobył tytuł regularnego mistrza świata WBA po pokonaniu Jarroda Fletchera przez techniczny nokaut w 5. rundzie.
8 października 2014	6 lutego 2015	Jermain Taylor	Stany Zjednoczone	IBF	0
Taylor został pozbawiony tytułu mistrza świata IBF 6 lutego 2015.
13 grudnia 2014	Nadal	Andy Lee	Irlandia	WB0	0
Lee zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO po pokonaniu Matwieja Korobowa przez techniczny nokaut w 6. rundzie.
20 czerwca 2015	Nadal	David Lemieux	Kanada	IBF	0
Lemieux zdobył wakujący tytuł mistrza świata IBF po pokonaniu na punkty Hassana N’Dama N’Jikama.