Lato leśnych ludzi

Lato leśnych ludzi – powieść Marii Rodziewiczówny, wydana w 1920 roku.

Ten artykuł dotyczy powieści Marii Rodziewiczówny. Zobacz też: serial telewizyjny o takim tytule.

Lato leśnych ludzi

wydanie z 1920 roku
Autor	Maria Rodziewiczówna
Tematyka	powieść młodzieżowa, przygodowa
Typ utworu	powieść obyczajowa
Wydanie oryginalne
Język	polski
Data wydania	1920

Treść i charakterystyka

Trójka przyjaciół – Rosomak, Pantera i Żuraw – spędza lato w leśnej głuszy na Polesiu. Swój czas poświęcają pomocy zwierzętom, pracy na roli i podziwianiu piękna krajobrazu. Doświadczonym „leśnym ludziom” towarzyszy młody „praktykant”. Jest to chłopak z miasta, który u ich boku nabiera doświadczenia i zdobywa zaszczytne miano Orlika.

Narracja utworu oparta jest na schemacie „wielkich wakacji”, czyli modelu życia „na niby”. Opis bytowania w głuchej puszczy jest pretekstem do ukazania piękna i siły natury, a także jej ozdrowieńczego wpływu na człowieka, jak również ucieczki od miejskiej cywilizacji technicznej. Pojawiające się problemy mają charakter umowny, podlegają zbiegom okoliczności, nie są „na serio”. Umową jest to, że bohaterowie otrzymali „na własność” połać puszczy na Polesiu, która zaledwie udaje pierwotną naturę, mają znaczne środki finansowe i wolny czas (wielki skarb kultury popularnej). W tych umownych ramach „dzieją się” przygody, realizowane są umowne obowiązki, a wszystko to służy jedynie rozwijaniu tematu, prowadzeniu sjużetu, celem budzenia zaangażowania czytelnika, wypełnienia jego wolnego czasu i przykucia jego zainteresowania^[1].

Opinie i recenzje

Zdaniem profesora Jarosława Marka Rymkiewicza utwór Rodziewiczówny to „wielki – najwspanialszy po Panu Tadeuszu – hymn ku chwale polskości”^[2].