Lanckorońscy (rodzina)

Lanckorońscy – rodzina pochodzenia frankistowskiego. Nazwisko wzięli od miejscowości Lanckorona w powiecie kamienieckim dawnego województwa podolskiego. Wywód genealogiczny od Icka Lejbowicza (ok. 1735-?) z Lanckorony, który po chrzcie w katedrze lwowskiej w 1760. przybrał nazwisko „Lanckoroński”. Przed 1775 wraz z żoną Klarą (ok. 1737-?), córka Arona, przeniósł się do Warszawy, gdzie urodzili się jego potomkowie. Współcześnie istniał również o tym nazwisku Moszko Lanckoroński z Rohatyna. Rodzina szybko weszła w szeregi warszawskiego mieszczaństwa, zrywając z czasem z typowymi dla tego kręgu małżeństwami w obrębie dawnych wyznawców sekty Franka.

Przedstawiciele rodu

• Adam Lanckoroński (ok. 1762-1838), konsyliarz Dyrekcji Poczt Królestwa Polskiego.
• Dionizy Lanckoroński (?-1851), profesor Liceum Warszawskiego i Instytutu Aleksandryjskiego Wychowania Panien, kawaler Orderu św. Stanisława 3 kl., wolnomularz.
• Marcin Lanckoroński (ok. 1782-1852), artysta muzyczny.

Koligacje rodzinne

Lanckorońscy byli spokrewnieni z następującymi rodzinami: Brzezińskimi (frankiści), Frölich, Dębowskimi (wcześniej Lipmanowicz, frankiści), Jeziorańskimi (frankiści) i Tatarkiewiczami.

Bibliografia

• Choiński-Jeske Teodor, Neofici polscy. Materiały historyczne, Warszawa 1904, s. 85.
• Dzierżanowski Wiktor, Przewodnik warszawski informacyjno-adresowy na rok 1870, Warszawa 1870, s. 203-204.
• Kraushar Aleksander, Frank i frankiści polscy 1726-1816. Monografia historyczna osnuta na źródłach archiwalnych…, Kraków 1895, t. 1, s. 328, 349.
• Małachowski-Łempicki Stanisław, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738–1821 poprzedzony zarysem historji wolnomularstwa polskiego i ustroju Wielkiego Wschodu Narodowego Polskiego, Kraków 1929, s. 231.
• Nekrologi „Kuriera Warszawskiego” 1821-1939. Oprac. Andrzej Tadeusz Tyszka, t. 1-3, Warszawa 2001-2007 (do 1858).
• Rymut Kazimierz, Słownik nazwisk używanych w Polsce na początku XXI wieku, Kraków 2004.