Krajobraz górniczy Kornwalii i Zachodniego Devonu

Krajobraz górniczy Kornwalii i Zachodniego Devonu – obszar na terenie dwóch hrabstw w południowo-zachodniej części Anglii – Kornwalii i Devonu – z zachowanymi zabytkami górnictwa metali kolorowych: miedzi i cyny. W roku 2006 został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO^[1].

Krajobraz górniczy Kornwalii i Zachodniego Devonu^[a]

Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Wielka Brytania
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	II, III, IV
Numer ref.	1215
Region[b]	Europa i Ameryka Północna
Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	2006 na 30. sesji
Położenie na mapie Anglii Crown Mines
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii Crown Mines
50°08′14,6″N 5°41′00,2″W
Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

Część Crown Mines

Kopalnia cyny w Kornwalii

Historia

Zobacz też: Cornish Stannary Parliament.

Górnictwo cyny na terenie Kornwalii znane było już w czasach antycznych. Do połowy XVI wieku w hrabstwie Devon wydobywało się od 25 do 40% cyny w porównaniu do wydobycia w Kornwalii, choć łączna produkcja tego metalu w obu hrabstwach była stosunkowo niewielka. Po roku 1540 wydobycie cyny na terenie Kornwalii nabrało przyśpieszenia i Devon wydobywał dziesiątą część urobku kornwalijskiego. Od połowy XVI wieku kopalnie Devonu odprowadzały stosunkowo niewielki podatek do skarbu królewskiego i zostały zmarginalizowane, m.in. na podstawie Aktu 1512.

W XVIII i XIX wieku krajobraz Kornwalii i Zachodniego Devonu uległy radykalnej zmianie z powodu głębinowego wydobywania cyny i miedzi. Górnictwo, hutnictwo, a także pokrewne gałęzie przemysłu przeszły gruntowną przemianę techniczną, co spowodowało, że w XIX wieku w regionie wydobywało się 2/3 całkowitej światowej ilości miedzi. Pod koniec wieku wzrosło również zapotrzebowanie na arsen, który kopalnie zachodniej Kornwalii i Devonu wydobywały w ilościach stanowiących 50% produkcji światowej.

Dziewiętnasty wiek przyniósł rewolucję techniczną i wynalazek maszyny parowej, co pociągnęło za sobą również radykalne zmiany w górnictwie. Powstały pompy wysokociśnieniowe, udoskonalane m.in. przez Richarda Trevithicka, co spowodowało jeszcze głębszą penetrację ziemi. Kornwalijskie silniki zaczęły być eksportowane i stały się popularne w świecie.

Począwszy od początków XIX wieku nastąpiła fala odpływu górników, która swój punkt kulminacyjny miała pod koniec wieku. Po tym okresie wydobycie metali w Kornwalii uległo znacznemu ograniczeniu. Ostatnią kopalnię cyny (również w Europie) zamknięto w roku 1998.

Obszary górnicze

Obszary wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO^[2]:

• A1 – St Just Mining District
• A2 – Port Hayle
• A3a – Tregonning and Gwinear Mining District
• A3b – Trewavas
• A4 – Wendron Mining District
• A5a – Camborne and Redruth Mining District
• A5b – Wheal Peevor
• A5c – Portreath Harbour
• A6a – Gwennap Mining District
• A6b – Perran Foundry
• A6c – Kennall Vale
• A7 – St Agnes Mining District
• A8a – Luxulyan Valley
• A8b – Charlestown
• A9 – Caradon Mining District
• A10a – dolina rzeki Tamar
• A10b – Tavistock