Konfederacja sandomierska (1704)

Konfederacja sandomierska zawiązana 29 stycznia 1704 roku^[1] była odpowiedzią na zawiązaną w lutym tego roku w Warszawie konfederację warszawską (zainicjowaną w porozumieniu z Karolem XII, który zdetronizował Augusta II i pod naciskiem Szwedów przeprowadził wybory nowego władcy, którym został Stanisław Leszczyński).

Charakterystyka

Konfederacja sandomierska, założona przez panującego ówcześnie Augusta II, grupowała jego zwolenników głównie z Małopolski. Marszałkiem konfederacji sandomierskiej został Stanisław Ernest Denhoff. Wojna pomiędzy konfederacją sandomierską a warszawską trwała 3 lata (wojna domowa w Polsce 1704–1706). Zakończona zwycięstwem Leszczyńskiego, jej wynik został jednak odwrócony w 1709, po klęsce Szwedów w III wojnie północnej. Konfederacja sandomierska faktycznie istniała aż do 1717, kiedy to rozwiązał ją sejm niemy^[2][3][4].

Przypisy

1. Wojciech Kriegseisen, Samorząd szlachecki w Małopolsce w latach 1669-1717, Warszawa 1989, s. 132.
2. Historia Polski. Kalendarium dziejów: 1655-1887, t. 2, red. A. Nowak, Kraków 2010, s. 89.
3. W. Konopczyński, Dzieje Polski nowożytnej, wyd. 4 krajowe, Warszawa 1999, s. 515 i n.
4. E. Rostworowski, Historia powszechna. Wiek XVIII, wyd. 6, Warszawa 1998, s. 239.

Linki zewnętrzne

• Konfederacya Generalna Stanów Koronnych y W. X. Litt: na Ziezdzie Walnym, pod Sandomirzem postanowiona. wbc.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].