Koksowanie węgla

Koksowanie węgla, wysokotemperaturowe odgazowanie węgla, piroliza (dawniej zwana suchą destylacją^[1] lub karbonizacją) węgla – proces polegający na ogrzewaniu węgla kamiennego w temperaturze 900–1200 °C, bez dostępu powietrza. Proces przeprowadza się w koksowniach na drobno zmielonych mieszankach węgli koksujących (posiadających zdolność spiekania). W czasie ogrzewania następuje zrywanie wiązań C−C, C−H i C−O. Proces prowadzi się w ceramicznych komorach koksowniczych o wysokości 4–4,5 metra, długości 12–14 metrów i szerokości 0,35–0,5 metra. Szereg komór poprzedzielanych ścianami grzewczymi tworzy piece koksownicze. Do ogrzewania przeponowego stosuje się gazy spalinowe.

Produkty

Produkty koksowania węgla^[2]:

• koks (70–80%)
• gaz koksowniczy (12–18%)
• woda pogazowa (3–5%)
• smoła węglowa (2,5–4,5%)
• benzol (0,8–1,4%)
• amoniak (0,2–0,4%)

Rodzaje węgla wykorzystywane do koksowania

• węgiel gazowo-koksowy, typ 34
• węgiel ortokoksowy, typ 35
• węgiel metakoksowy, typ 36
• węgiel semikoksowy, typ 37
• węgiel chudy, typ 38
• węgiel antracytowy, typ 41

Temperatury panujące w piecu

• temperatura kanałów grzewczych: 1300–1400 °C
• temperatura ściany: 1000–1050 °C
• temperatura centralnej części komory: 950 °C
• temperatura podsklepieniowej części komory: 750–850 °C