Kościół Trinità dei Monti
kościół w Rzymie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Santissima Trinità dei Monti[1], w skrócie: Trinità dei Monti (pol. kościół Trójcy Świętej na Górze [Pincio]) – rzymskokatolicki kościół w Rzymie, w diecezji rzymskiej. Położony jest w rione Campo Marzio na szczycie wzgórza Pincio, od którego wziął swoją nazwę. Od jego podnóża prowadzą w dół Schody Hiszpańskie. Należy do katolików francuskich (Wspólnota Emmanuel). Od 21 października 2003 roku jest kościołem tytularnym kardynała Philippe’a Barbarina (SS. Trinità al Monte Pincio)[2].
| kościół tytularny | |||||||||||||||||||
_-_esterno.jpg) Fasada kościoła od strony Schodów Hiszpańskich | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Lacjum  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Rzymu  | |||||||||||||||||||
 41°54′23″N 12°29′01″E | |||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||
Kościół i klasztor Trinità dei Monti Miejsce tradycyjnie należą do Pieux Etablissements de la France a Rome et a Lorette[a], francuskiej fundacji z siedzibą we Włoszech, znajdującej się pod opieką prawną ambasady francuskiej przy Stolicy Apostolskiej. Fundacja ma za zadanie przyjmowanie pielgrzymów francuskojęzycznych w Rzymie oraz przyczynianie się do obecności kulturalnej Francji w Rzymie[3].
25 lipca 2016 roku podpisano w Rzymie umowę pomiędzy Stolicą Apostolską a Republiką Francuską, na mocy której kościół przekazano francuskiej Wspólnocie Emmanuel (Communauté de l'Emmanuel)[4]. Podstawą prawną tej umowy była nowelizacja konwencji z 14 maja i 8 września 1828 roku oraz kolejnych poprawek, dotyczących kościoła i klasztoru Trinità dei Monti[3].
Do początku XVI wieku na terenie obecnego kościoła znajdowała się rozległa winnica, którą władca Francji Karol VIII podarował pewnemu zakonowi. Od tego też czasu datuje się wpływ francuski na tym obszarze[5]. W 1502 roku na rozkaz Ludwika XII, króla Francji i właściciela gruntu, rozpoczęto budowę kościoła z zamiarem przyznania go francuskim mnichom z Zakonu św. Franciszka z Paoli. Do kościoła przylgnęła nazwa Trinità dei Monti – Św. Trójcy na Górze, w odniesieniu do wzgórza Pincio, na którym został wzniesiony. Prace budowlane trwały przez cały XVI wiek, z przerwą w latach 1527–1587, ze względu na poważne straty, zwłaszcza finansowe, spowodowane przez Sacco di Roma. Budowniczymi kościoła, którego projekt tradycyjnie przypisywano Giacomowi della Porta, byli architekci Annibale Lippi i Gregorio Caronica. Kościół został zbudowany w stylu gotyckim z kamienia z Narbony. Konsekracji dokonał w 1585 roku papież Sykstus V. W latach 1585–1586 zlecił on Domenicowi Fontanie zbudowanie drogi, która miała połączyć wzgórze Pincio z bazyliką Santa Maria Maggiore. Gdy ukończono prace, okazało się, że droga leży o wiele niżej, niż klasztor i kościół. Aby uporać się z tym problemem, architekt zaprojektował i zbudował dwubieżne schody z dwoma tarasami, prowadzące do kościoła[6].
Fasada kościoła, rozczłonkowana lizenami, przepruta w górnej części dużym, półkolistym oknem i zwieńczona balustradą, jest dziełem Carla Maderna. Wrażenie spiętrzenia nadają jej dwie symetryczne wieże, przykryte ośmiokątnymi kopułami[6].
Przed kościołem znajduje się obelisk Sallustiano, prawie na pewno przywieziony do Rzymu przez Lucjusza Domicjusza Aureliana i umieszczony pierwotnie w „Ogrodach Salustiana” (od którego wziął swoją nazwę). Obelisk ma 13,91 m wysokości, a wykonany został z czerwonego granitu[6]. Został tak usytuowany, aby w pewnym stopniu poprawić niezupełnie osiowe położenie kościoła w stosunku do schodów. Jednocześnie zamyka on perspektywę Via Sistina, prostej ulicy, prowadzącej aż do odległej bazyliki Santa Maria Maggiore[7].
Wnętrze składa się z jednej, obszernej nawy. Do każdego jej boku przylega sześć kaplic, ozdobionych dziełami sztuki[6]. Na wysokości trzeciej kaplicy nawę przedziela metalowa krata, zwykle zamknięta. Wnętrze, przebudowane w 1774 roku, zachowało w łuku tęczowym, prezbiterium i transepcie elementy architektury późnogotyckiej. Ołtarz główny pochodzi z 1676 roku[8].
Kaplice po prawej stronie
W pierwszej kaplicy po prawej stronie znajduje się Chrzest Chrystusa, a na ścianach bocznych – sceny z życia św. Jana Chrzciciela, pędzla Giovanniego Battisty Naldiniego. W trzeciej kaplicy (Cappella Della Rovere) znajdują się freski Danielego da Volterry i jego pomocników, na ścianie czołowej – obraz Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny Volterry, a na ścianach bocznych – obrazy: Ofiarowanie w świątyni i Rzeź niewiniątek Michelego Albertiego. Kaplicę czwartą (Cappella Orsini) zdobią freski przedstawiające Mękę Pańską, namalowane przez Parisa Nogariego, a szóstą – freski szkoły umbryjskiej[8].
Kaplice po lewej stronie
Pierwszą kaplicę po lewej stronie pokrywają freski Męki Pańskiej Cesarego Nebbii. W kaplicy drugiej[8] znajduje się obraz Zdjęcie z krzyża i fresk w stylu manierystycznym, dzieło Danielego da Volterry, ucznia Michała Anioła, który po śmierci swego mistrza otrzymał pseudonim „braghettone” („spodniarz”) po tym, jak został oskarżony o zamalowanie spodniami scen nagości na Sądzie Ostatecznym w Kaplicy Sykstyńskiej[5]. Dekorowanie piątej kaplicy (Cappella Massimo) rozpoczął w 1537 roku Perino del Vaga, a ukończyli w latach 1563–1589 bracia Taddeo i Federico Zuccaro (Ojciec Przedwieczny z martwym Chrystusem, Wniebowzięcie oraz August i Sybilla). W ostatniej kaplicy po lewej stronie (Cappella Pucci) znajdują się historie ze Starego i Nowego Testamentu, pędzla Perina del Vaga[8].
Wnętrze kościoła
Ołtarz główny
Cappella Borghese, Pietà
Daniele da Volterra, Zdjęcie z krzyża
W 1530 roku rozpoczęto budowę klasztoru z krużgankiem, który ukończono w 1570 roku. W XVI i XVII wieku klasztor przeżywał rozkwit, stając się prężnym ośrodkiem kultury. Znany był z badań naukowych oraz dobrze zaopatrzonej biblioteki. Zajmowano się w nim teologią, botaniką, matematyką i fizyką. W 1624 roku budynek klasztoru został całkowicie przebudowany przez architekta Bartolomea Brecciolego, zyskując obecną formę. 12 lutego 1798 roku obiekt został zajęty przez wojska francuskie i poważnie uszkodzony, skonfiskowano książki z biblioteki oraz dzieła sztuki; pomieszczenia klasztorne zajęli artyści francuscy, a sam kościół zamieniono w galerię. Po upadku Napoleona artyści zostali wysiedleni, a cały kompleks został w 1816 roku odrestaurowany przez architekta François Mazois na życzenie króla Francji, Ludwika XVIII, który chciał w ten sposób zatrzeć złe wspomnienia po epoce napoleońskiej. W następstwie opuszczenia klasztoru przez minimitów w 1828 roku, budynek został przekazany siostrom ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa, które założyły w nim szkołę, czynną do dziś, należącą do najbardziej prestiżowych w Rzymie[6].
W przeszłości sprzed kościoła prowadziły w dół, wzdłuż stoku wzgórza, dwie drogi, niedostępne dla karoc, strome i błotniste. Znacząca różnica poziomów skutecznie oddzielała od siebie kościół i położony niżej ośrodek miejski. Pojawiły się różne projekty połączenia kościoła z Placem Hiszpańskim, ale nie zostały zrealizowane. Dopiero w 1720 roku, kiedy projekt architekta Francesca de Sanctisa został zatwierdzony przez Francuzów (właścicieli gruntów) oraz przez papieża Innocentego XIII, mogły rozpocząć się prace budowlane[6]. Budowa schodów, łączących kościół z Placem Hiszpańskim (niedaleko którego znajdowała się Ambasada Hiszpanii) miała na celu uczczenie pokoju między Francją a Hiszpanią[5]. Schody, ukończone w 1726 roku, składają się na przemian z odcinków zakrzywionych i prostych oraz tarasów, będąc jednym z najbardziej reprezentatywnych przykładów sztuki późnego baroku[6].
- Instytucje Religijne Francji w Rzymie i w Loreto.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
