K-1 (formuła walki)

K-1, K-1 rules – formuła walki sportowej w kick-boxingu i dyscyplinach pokrewnych (karate, boks tajski). Formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia, jedno uderzenie w klinczu oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3 × 3 lub 5 × 3 min^[1].

Zasady

Kwestie techniczne

Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 6 × 6 m. Obowiązkowy sprzęt ochronny stanowią rękawice bokserskie, ochraniacz na krocze oraz ochraniacz na zęby^[2].

Walka trwa 3 rundy po 3 minuty (gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy mogą zarządzić 1 lub 2 rundy dodatkowe) lub rzadziej 5 rund po 3 minuty (w tym wypadku, gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy ogłasza się remis). Możliwe rozstrzygnięcia to: nokaut (KO), nokaut techniczny (TKO), wygrana przez decyzję sędziów, remis lub uznanie walki za nieodbytą. Trzy nokdauny w jednej rundzie oznaczają nokaut^[2].

Co do odmienności zasad w walkach turniejowych patrz: K-1 World Grand Prix.

Dozwolone techniki

Walka toczy się wyłącznie w „stójce” (zakaz walki w parterze). Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie (plus uderzenie obrotowe grzbietem pięści, ang. backfist) oraz kopnięcia (w tym kolanem). Pole rażenia to zarówno głowa, korpus, jak i nogi przeciwnika^[2].

Klinczowanie jest dopuszczalne, pod warunkiem, że ma na celu zadanie ciosu (głównie kolanem). W przeciwnym wypadku sędzia ringowy jest obowiązany rozerwać klincz. Dozwolone jest przechwytywanie nogi kopiącego rywala, a także przytrzymywanie jedną ręką jego głowy w celu zadania uderzenia. Jednak po dokonaniu tego można zadać tylko jeden cios, po czym należy uwolnić nogę lub głowę^[2].

Faule

Zabronione są m.in.:

• ciosy zadawane głową,
• ciosy zadawane łokciem,
• ciosy w krocze,
• ciosy w tył głowy,
• większość rzutów oraz wszelkie dźwignie,
• duszenia i ciosy w gardło,
• gryzienie,
• uderzanie przeciwnika znajdującego się na ziemi,
• uderzanie przeciwnika odwróconego plecami,
• trzymanie się lin,
• uporczywe klinczowanie w celu unikania walki^[2].

W przypadku wykroczenia sędzia ringowy może zwrócić uwagę, wydać ostrzeżenie lub odjąć punkt faulującemu zawodnikowi. Dwukrotne zwrócenie uwagi równa się ostrzeżeniu, a dwukrotne ostrzeżenie odjęciu punktu (żółta kartka). Odjęcie trzech punktów w jednej rundzie oznacza dyskwalifikację (czerwona kartka). Jeśli sędzia uzna, że faul został popełniony umyślnie albo spowodował uszczerbek na zdrowiu zawodnika, odjęcie punktów nie musi być poprzedzone ostrzeżeniem^[2].

Sędziowie i punktacja

Zespół sędziowski stanowi sędzia ringowy oraz trzech sędziów punktowych. Aby wyłonić tryumfatora, co najmniej dwóch sędziów punktowych musi wskazać zwycięzcę (np. jeśli zrobił to tylko jeden z nich, a dwaj pozostali przyznali remis, w zależności od rodzaju walki ogłasza się rundę dodatkową lub remis). Walka jest oceniona na podstawie poniższych kryteriów według ustalonej kolejności:

• liczba nokdaunów,
• stopień obrażeń zadanych rywalowi,
• liczba celnych ciosów,
• agresja (aktywność w ofensywie)^[2].

Za każdą rundę walki obaj zawodnicy otrzymują 10 punktów, z tej puli odlicza się:

• 1 punkt, gdy w opinii sędziego zawodnik przegrał rundę,
• 2 punkty za nokdaun (wyjątkowo 1, gdy nokdaun został uznany za chwilowy, tzw. flash knockdown),
• 3 punkty za dwa nokdauny,
• 1 lub 2 punkty za faule^[2].

Zobacz też

• K-1 (organizacja)

Przypisy

1. Kickboxing, K-1 [online], Klub Sportowy Mistral [dostęp 2022-05-07].
2. K-1 International Rules, K-1 Grand Prix Website, 24 marca 2008 [zarchiwizowane 2008-09-03].