Jodła syberyjska

Jodła syberyjska (Abies sibirica) – gatunek drzewa wiecznie zielonego należącego do rodziny sosnowatych. Zasięg tego gatunku jest największy z jodeł – obejmuje rozległe obszary północnej Rosji od Kamczatki na wschodzie, po Mandżurię i Turkiestan na południu, w strefie klimatu zimnego i chłodnego. Mimo że w obrębie naturalnego zasięgu znosi silne mrozy, sadzony w Europie przemarza z powodu spóźnionych przymrozków, ponieważ zbyt szybko rozwija tu pączki. W efekcie w Europie jest gatunkiem krótkowiecznym i źle rosnącym^[5].

Młode przyrosty pędów

Marny i skarłowaciały pokrój drzewa, typowy dla warunków klimatycznych panujących na kontynencie europejskim

Jodła syberyjska

Systematyka[1][2][3]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	sosnowce
Rodzina	sosnowate
Podrodzina	jodłowe (Abietoideae)
Rodzaj	jodła
Gatunek	jodła syberyjska
Nazwa systematyczna
Abies sibirica Ledeb.
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]
najmniejszej troski

Z młodych pędów jest wytwarzany olejek pichtowy (z rosyjskiego pichta).

Morfologia

Pokrój

Drzewo dorastające do 30 metrów wysokości i średnicy pnia do 0,5 metra. Korona wąskostożkowata, z ostrym wierzchołkiem^[5].

Liście

Igły długości 20–35 mm i średnio 1 mm szerokości, miękkie i spłaszczone, niekłujące. Od góry zielone, od spodu białawo-zielonkawe z niepozornymi paskami aparatów szparkowych. Igły ułożone są skośnie do przodu, zakrywając od góry gałązki^[5].

Szyszki

Cylindryczne, w czasie dojrzewania barwy niebieskawe, po dojrzeniu jasnobrązowe, długości od 5 do 8 cm i szerokości ok. 2,5 cm^[5].