Jan Włodzimierz Lgocki

Jan Włodzimierz Lgocki (ur. 2 stycznia 1889 w Kaliszu, zm. 13 grudnia 1954 w Warszawie^[1]) – polski wysoki urzędnik państwowy, przedsiębiorca, dyrektor naczelny ZUS.

Jan Włodzimierz Lgocki

Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1889 Kalisz
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1954 Warszawa
Zawód, zajęcie	urzędnik, przedsiębiorca
Odznaczenia

Życiorys

Grób Jana Włodzimierz Lgockiego na cmentarzu Powązkowskim

Urodził się 2 stycznia 1889 roku w Kaliszu, w rodzinie Stanisława i Marii ze Stachurskich. Uczył się w Kaliszu, działał w Związku Młodzieży Postępowej Szkół Średnich, jako jego działacz brał udział w strajku szkolnym w 1905 roku. Był zaangażowany w pracę robotniczych kółek oświatowych. W 1908 roku został przyjęty do Szkoły Handlowej Kupiectwa Łódzkiego, a od 1909 do 1911 roku studiował w Akademiach Handlowych w Wiedniu i Lipsku^[2].

Po powrocie do Polski pracował w towarzystwach ubezpieczeniowych w Łodzi, a później w Warszawie. Był także wykładowcą przedmiotów handlowych i księgowości w Wyższej Szkole Handlowej i w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie oraz autorem pracy Wzory listów handlowych. Wciąż był również aktywnym działaczem ruchu związkowego pracowników umysłowych. W dwudziestoleciu międzywojennym zrezygnował z działalności związkowej, bez powodzenia kandydował w wyborach do Sejmu, a następnie zajął się pracą zawodową i pedagogiczną^[2].

Od końca lat 20. pracował na wysokich stanowiskach w instytucjach ubezpieczeń społecznych, m.in. był komisarzem rządowym Okręgowego Związku Kas Chorych w Poznaniu. W latach 1930–1932 wykładał też w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu. W 1932 roku pracował w Ministerstwie Opieki Społecznej, nadzorując system ubezpieczeń społecznych, a od 1935 roku był pierwszym dyrektorem naczelnym nowo powstałego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Po konflikcie z ministrem opieki społecznej Marianem Zyndram-Kościałkowskim został odwołany w 1938 roku^[2]. Po odejściu z ZUS pracował w bankowości i przemyśle, m.in. zasiadał w zarządach i radach nadzorczych państwowych przedsiębiorstw, w tym zbrojeniowych. W 1938 roku założył także własną firmę, którą kierował do 1944 roku. Po II wojnie światowej wrócił na wysokie stanowiska kierownicze w państwowym przemyśle^[2].

Od 11 lipca 1921 roku był mężem Janiny z Tyblewskich (1900–1957).

Zmarł 13 grudnia 1954 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim^[2] (kwatera 103-3-28)^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (22 grudnia 1931)^[4]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[5]