Jan Kobylański (pułkownik)

Jan Kobylański (ur. 12 lipca 1895 w Wilnie, zm. 30 czerwca 1947) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Ten artykuł dotyczy oficera. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Jan Kobylański

pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1895 Wilno
Data śmierci	30 czerwca 1947
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	OZU III, DOK III, 76 Pułk Piechoty, Dep. Piech. MSWojsk. 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty, 7 Łużycka Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu szef sztabu dywizji dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Szef sztabu 14 DP mjr Jan Kobylański żegna na dworcu wieloletniego dowódcę 14 pal płk. Michała Gałązkę.

Życiorys

Urodził się 12 lipca 1895 w Wilnie, w rodzinie Jana Adama i Marii z Iwaszkiewiczów^[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie 4 Armii, a jego oddziałem macierzystym był Wileński Pułk Strzelców^[2].

Został awansowany na stopień kapitana uzbrojenia ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3]. W 1923 pełnił służbę w Szefostwie Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr III^[4]. 13 października 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego^[5]. Z dniem 3 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry oficerów artylerii przy Departamencie III MSWojsk. z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG na sześć miesięcy. W marcu 1926 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i wcielony do 85 Pułku Piechoty z pozostawieniem na przeniesieniu służbowym w Oddziale IV SG^[6]. W 1928 był oficerem grodzieńskiego 76 pułku piechoty^[7]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. W czerwcu 1932 został przydzielony z Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych do składu osobowego inspektora armii gen.dyw. Tadeusza Piskora^[9][10]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do 76 pp na stanowisko dowódcy batalionu^[11]. W październiku 1935 został przydzielony do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 59. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. Według stanu z marca 1939 nadal był szefem sztabu 14 Dywizji Piechoty^[13]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IV B Königstein, a następnie Oflagu VII A Murnau^[14].

Po zakończeniu II wojny światowej był pułkownikiem dyplomowanym ludowego Wojska Polskiego^[15]. Od 1 lutego 1947 pełnił stanowisko dowódcy 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty^[15]. 30 czerwca 1947 poniósł śmierć w katastrofie samochodowej w trakcie walk z UPA^[15]. 2 lipca 1947 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A6 6-prawa strona-3)^[15][16].

Ordery i odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy^[15]
• Krzyż Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (przed 1923)
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[18][15]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936