Józef Bromirski

Józef Bromirski (ur. 19 marca 1865 w Chrystyczkowie koło Humania, zm. 6 sierpnia 1925 w Warszawie) – działacz niepodległościowy, ziemianin, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Józef Bromirski

Obywatel Jot

Data i miejsce urodzenia	19 marca 1865 Chrystyczków
Data i miejsce śmierci	6 sierpnia 1925 Warszawa
Przebieg służby
Formacja	Organizacja Bojowa PPS Polska Organizacja Wojskowa
Stanowiska	komendant
Odznaczenia

Grób Józefa Bromirskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Urodził się w rodzinie Piotra i Eweliny z Zaleskich. Absolwent II Gimnazjum Klasycznego w Kijowie i Uniwersytetu Kijowskiego^[1]. W czasie pobierania nauki należał do różnych kół patriotycznych. W 1888 za działalność niepodległościową zesłany do Archangielska^[1]. W 1890 wrócił do Kijowa i wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1905 był członkiem Organizacji Bojowej PPS^[1]. Zorganizował Związek Walki Czynnej na Ukrainie, Towarzystwo Politycznego Kresowe i Ligę Niepodległości Polski. Był zastępcą komisarza Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych na Ukrainie oraz komendantem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego na Ukrainie. Od października 1914 kierował Polską Organizacją Wojskową na Ukrainie. Zorganizował okręgi POW: odeski, żytomierski, humański, białocerkiewski i saratowski. Po reorganizacji został komendantem naczelnym POW na Ukrainę i Rosję. W czerwcu 1919 przeniósł się do Warszawy. Pracował w Sztabie Generalnym WP jako specjalista do spraw ukraińskich^[2].

Po wojnie pracował w Banku Komunalnym w Warszawie. Zmarł w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera X-1-19)^[3]. Był żonaty z Julią z domu Limińską^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (nr 7587, za działalność w POW)^[4]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – pośmiertnie (19 grudnia 1930, „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”)^[5]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[6]
• Krzyż Walecznych