Błyskoporek świerkowy (Inonotus leporinus (Fr.) Gilb. & Ryvarden) – gatunek grzybów z rzędu szczeciniakowców (Hymenochaetaceae)[1].
_3.jpg) | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
błyskoporek świerkowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Inonotus leporinus (Fr.) Gilb. & Ryvarden Syn. fung. (Oslo) 6: 328 (1993) | |
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inonotus, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Takson ten w 1852 r. opisał Elias Fries, nadając mu nazwę Polyporus leporinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu Edouard-Jean Gilbert i Leif Ryvardenw 1993 r.[1] Synonimy:
- Inoderma leporinum (Fr.) P. Karst. 1879
- Inodermus leporinus (Fr.) Quél. 1886
- Microporus leporinus (Fr.) Kuntze 1898
- Onnia leporina (Fr.) H. Jahn 1978
- Pelloporus leporinus (Fr.) Krieglst. 1999
- Polyporus leporinus Fr. 1852
- Polystictus leporinus (Fr.) Cooke 1886
- Polystictus tomentosus f. leporinus (Fr.) Pilát 1942[2]
W 1967 r. Stanisław Domański opisywał go jako odmianę beztrzonową szczeciniaka filcowatego. W 2003 r. Władysław Wojewoda zaproponował nazwę błyskoporek świerkowy[3].
Morfologia
Jednoroczne, siedzące, płaskie, wachlarzowate, o szerokości do 10 cm i grubości 1–2 cm, w miejscu, w którym przyrastają do podłoża nieco grubsze. Wyrastają pojedynczo, lub dachówkowato w grupach. Powierzchnia w młodych owocnikach aksamitna, delikatnie owłosiona, w starszych prawie naga, brązowa lub ciemnobrązowa, w stanie wilgotnym niewyraźnie strefowana. Brzeg ostry lub tępy, prosty lub nieco pofałdowany. Hymenofor rurkowy, w młodych owocnikach jasnoszaro-brązowy, w starszych brązowy. Pory kanciaste, różnej wielkości, jedwabiście błyszczące, często pokryte białą blaszką na brzegach, w liczbie 1–3 na 1 mm. Wysyp zarodników żółtawy[4].
- Cechy mikroskopowe
Kontekst o grubości do 1,3 cm, dwuwarstwowy, żółto-brązowy, o owocowym zapachu. Warstwa górna jest gąbczasta, wodnista, dolna gęsta, skórzasta, promieniście włóknista[4].
Występowanie i siedlisko
Występuje we wschodniej części USA i Kanady, w Europie i Azji[5]. W Polsce W. Wojewoda w 2003 r. przytacza 4 jego stanowiska w Puszczy Białowieskiej i Tatrzańskim Parku Narodowym[3]. Bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów[6]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Danii, Norwegii, Szwecji, Niemczech[3].
Grzyb nadrzewny, huba, saprotrof i pasożyt. Występuje w górskich lasach na leżących na ziemi martwych pniach świerka[3], czasami także na korzeniach i u nasady żywych pni świerków. Powoduje białą zgniliznę drewna[4]. Występuje głównie w starych lasach iglastych, w których nie jest prowadzony systematyczny wyrąb drzew i jest dużo martwego drewna[8].
Przypisy
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
