Inżynieria powierzchni
dyscyplina naukowa Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
dyscyplina naukowa Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Inżynieria powierzchni – dyscyplina naukowa, jedna ze specjalności inżynierii materiałowej, zajmująca się procesami wytwarzania warstw wierzchnich i powłok, badaniem zjawisk im towarzyszących oraz uzyskiwaniem pożądanych efektów eksploatacyjnych[1].
Techniki inżynierii powierzchni stosowane są w przemyśle:
Techniki inżynierii powierzchni mogą być z powodzeniem wykorzystane do opracowania szerokiego zakresu właściwości funkcjonalnych (fizyczne, chemiczne, elektryczne, magnetyczne, mechaniczne, odporne na zużycie i korozję) przy niemalże dowolnej powierzchni podłoża. Do nakładania powłok można wykorzystać prawie wszystkie rodzaje materiałów, w tym metale, ceramiki, polimery i kompozyty. Najnowsze techniki inżynierii powierzchni z powodzeniem służą do wytwarzania materiałów nowego typu (np. nanorurki węglowe, nadprzewodniki, tworzywa gradientowe)[2].
Ogólnie techniki wykorzystywane w inżynierii powierzchni można podzielić na pozwalające wytworzyć:
Dodatkowo technologię wykorzystywaną w inżynierii powierzchni można podzielić na techniki tradycyjne i nowoczesne[4]:
Realizujące w pełni zadania IP | Realizujące częściowo zadania IP | |
---|---|---|
Stara generacja | Emalierstwo | Obróbka cieplna |
Galwanotechnika | Obróbka plastyczna | |
Lakiernictwo | Odlewnictwo | |
Metalizacja zanurzeniowa i natryskiwanie | Spawalnictwo | |
Obróbka nagniataniem | Obróbka skrawaniem | |
Nowa generacja | Obróbka implantacyjna | Obróbka detonacyjna |
Obróbka jarzeniowa | Obróbka elektroiskrowa | |
Techniki PVD i CVD | Obróbka elektronowa | |
Obróbka laserowa |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.