Sole wodorotlenowe

Sole wodorotlenowe (daw. hydroksysole^[1], hydroksosole^[2], sole zasadowe^[2][3][4]) – sole zawierające oprócz kationu metalu i anionu reszty kwasowej również jon wodorotlenkowy OH−
. Sole te powstają w wyniku reakcji zobojętniania kwasów (w ilości poniżej stechiometrycznej) z zasadami zawierającymi w cząsteczce więcej niż jedną grupę wodorotlenową, czyli wodorotlenkami polihydroksylowymi. Obecność anionów wodorotlenkowych nie zawsze świadczy o zasadowym charakterze soli^[4].

Nomenklatura

Zgodnie ze współczesną nomenklaturą zalecaną przez Polskie Towarzystwo Chemiczne i Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej należy stosować dla soli wodorotlenowych taki sam system nazw jak dla soli podwójnych^[2], tj. wymieniać poszczególne aniony w kolejności alfabetycznej (kolejność ta może być niezgodna z kolejnością ligandów we wzorze)^[5], np.:

• Mg(OH)Br – bromek wodorotlenek magnezu (daw. hydroksobromek magnezu, hydroksybromek magnezu lub zasadowy bromek magnezu)
• Pb
  3(CO
  3)
  2(OH)
  2 lub 2PbCO
  3·Pb(OH)
  2 – diwęglan diwodorotlenek triołowiu (daw. hydroksowęglan ołowiu^[6], hydroksywęglan ołowiu lub zasadowy węglan ołowiu; techn. biel ołowiana)
• Al(OH)Cl
  2 – dichlorek wodorotlenek glinu
• Al(OH)
  2Cl – chlorek diwodorotlenek glinu
• (CuOH)
  2SO
  4 lub Cu
  2(OH)
  2SO
  4 – siarczan diwodorotlenek dimiedzi

Zobacz też

• wodorosole

Przypisy

1. Stasicka 1998 ↓, s. 372.
2. Stasicka 1998 ↓, s. 152–153.
3. zasadowy, [w:] Mały słownik chemiczny, JerzyJ. Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1976, s. 590.
4. sole, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, WładysławW. Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 657, OCLC 33835352.
5. Neil G.N.G. Connelly Neil G.N.G. i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 39, ISBN 978-0-85404-438-2 (ang.).
6. AdamA. Bielański AdamA., Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 759, ISBN 83-01-13654-5.

Bibliografia

• Nomenklatura chemii nieorganicznej. Zalecenia 1990, ZofiaZ. Stasicka (red.), Wrocław: Polskie Towarzystwo Chemiczne, Komisja Nomenklatury Chemii Nieorganicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1998, ISBN 83-229-1873-9.