Hugo Candidus

Hugo Candidus, zwany też Hugo Blancus, Hugo Albus lub Hugo z Remiremont (ur. ok. 1020 — zm. 1099) – francuski kardynał i benedyktyn.

Hugo Candidus

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1020 Lotaryngia
Data śmierci	1099
Legat papieski w Hiszpanii i Francji
Okres sprawowania	1063–1068, 1071–1072, 1073
Biskup Fermo
Okres sprawowania	1084
Wyznanie	Rzymskokatolickie
Inkardynacja	Kongregacja Kluniacka (O.S.B.Clun.)
Śluby zakonne	przed 1049
Prezbiterat	najpóźniej 1049
Nominacja biskupia	1084
Kreacja kardynalska	1049 Leon IX
Kościół tytularny	San Clemente (1049)

Życiorys

Urodził się w Lotaryngii, w szlacheckiej rodzinie, prawdopodobnie nie później niż na początku lat 20. XI wieku. Został mnichem w należącym do kongregacji kluniackiej klasztorze Remiremont. W 1049 roku niemiecki papież Leon IX (1049-1054) wezwał go do Rzymu i mianował kardynałem prezbiterem San Clemente. Był jednym z najbliższych współpracowników Leona IX w dziele oczyszczania Kościoła z nadużyć (nikolaizm, symonia), jednak po jego śmierci drogi Hugona i reformatorskiego papiestwa stopniowo się rozchodziły. W 1061 Hugo nie uznał wyboru papieża Aleksandra II, obranego zgodnie z dekretem In Nomine Domini (1059), i przystąpił do obediencji antypapieża Honoriusza II (Cadalusa z Parmy). Rychło jednak pojednał się z Aleksandrem II i w latach 1063–1068 działał jako jego legat w Hiszpanii i południowej Francji. Odniósł znaczne sukcesy we wdrażaniu w tych krajach rozporządzeń Stolicy Apostolskiej o celibacie księży oraz zastąpieniu liturgii mozarabskiej liturgią rzymską. Na początku 1069 brał udział w synodzie w Rzymie. W latach 1071–1072 ponownie przebywał w Hiszpanii i Francji jako legat papieski. W czasie tej drugiej legacji mnisi z Cluny oskarżyli go o symonię i przedstawili te zarzuty Stolicy Apostolskiej. Papież Grzegorz VII, wybrany w kwietniu 1073 głównie dzięki poparciu Hugona, odrzucił jednak te zarzuty i zadeklarował pełne zaufanie do kardynała; co więcej, ponownie mianował go legatem w Hiszpanii. Już w 1075 roku doszło jednak do konfliktu między nimi. W tym roku Hugo został ekskomunikowany przez Grzegorza VII za współpracę z przeciwnikami papieża w północnej Italii. W styczniu 1076 Hugo wziął udział w synodzie w Wormacji, na którym niemiecki episkopat wypowiedział posłuszeństwo papieżowi. W rezultacie w marcu 1078 został ostatecznie pozbawiony godności kardynalskiej.

25 czerwca 1080 Hugo Candidus wziął udział w wyborze antypapieża Klemensa III (Wiberta z Rawenny) na synodzie Brixen. Klemens III potwierdził jego godność kardynalską, wbrew zarządzeniu Grzegorza VII z 1078 roku. Podpisał on bullę antypapieża datowaną 4 listopada 1084 jako kardynał San Clemente. Z bulli tej wynika, że Hugo w tym czasie sprawował też funkcję biskupa Fermo, jednak okoliczności objęcia przez niego tej funkcji nie są znane. W 1085 roku był legatem Klemensa III w Niemczech. Po powrocie z tej legacji został mianowany kardynałem biskupem Palestriny (prawdopodobnie w 1089). W sierpniu 1098 uczestniczył w "wibertyńskim" synodzie w Rzymie. Jego imię po raz ostatni pojawia się wśród sygnatariuszy bulli Klemensa III z 18 października 1099. Prawdopodobnie niedługo potem zmarł.

W katolickiej historiografii Hugo Candidus uważany był za jednego z głównych przeciwników "reformy gregoriańskiej" w Kościele oraz za obrońcę panujących wówczas nadużyć, zwł. symonii. Jakkolwiek jest faktem, że w 1072/73 został on oskarżony o symonię przez mnichów kluniackich, temu jednoznacznie negatywnemu obrazowi przeczy jednak jego wcześniejsza współpraca z Leonem IX oraz Hildebrandem, jeszcze zanim ten ostatni został papieżem Grzegorzem VII. Zwraca się uwagę, że źródłem dla większości zarzutów przeciw niemu jest biskup Bonizo z Sutri, zagorzały gregorianin, który z pewnością nie był bezstronny w jego ocenie. Także pontyfikat antypapieża Klemensa III, którego Hugo był bliskim współpracownikiem, jest obecnie przedstawiany w nieco korzystniejszym świetle; wiadomo, że również on zwalczał symonię i nikolaizm, natomiast różnice między nim a obozem "gregoriańskim" dotyczyły głównie kwestii politycznych, zwłaszcza stosunku do Cesarstwa.

Bibliografia

• Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049-1130, Tybinga 1977, s. 111, 158-160
• Candidus
• BBKL. bautz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-29)].

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000140248412
• VIAF: 187202223
• LCCN: no2011148215
• GND: 102475776
• SUDOC: 133835685