Nowożytność – epoka w historii następująca według tradycyjnej periodyzacji po średniowieczu i poprzedzająca XIX wiek (jako epokę). Za jej datę początkową uznaje się najczęściej upadek Konstantynopola, a tym samym cywilizacji bizantyńskiej (1453) lub odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba (1492). Obie te daty mają wyłącznie charakter umowny – upadek Bizancjum miał bardzo ograniczony wpływ na rozwój kultury europejskiej, natomiast ekspansja europejska w kierunkach zachodnim i południowym miała przynieść skutki dopiero w XVI wieku. Realnymi wyznacznikami przejścia od epoki średniowiecznej do nowożytnej są natomiast przemiany kulturowe, polityczne, państwowe, ideologiczne i w ograniczonym stopniu techniczne[1]. W historii świata za umowne zakończenie epoki najczęściej uznaje się wybuch rewolucji francuskiej, a rzadziej kongres wiedeński[2] lub rozpoczęcie się I wojny światowej[3].
Podział na starożytność, średniowiecze i nowożytność znajduje zastosowanie przede wszystkim w historii Europy, choć jest wykorzystywany także w badaniach nad krajami pozaeuropejskimi, szczególnie w opracowaniach syntetycznych.
Podział wewnętrzny
Wewnątrz epoki nowożytnej stosuje się często, szczególnie w pracach popularnych, podział zaczerpnięty z historii sztuki. Z perspektywy nauk historycznych jego realna przydatność jest wątpliwa, ze względu na niejednorodną linię czasową i brak bezpośredniego przełożenia historii np. literatury na dzieje polityczne.
Ogólny podział tego typu:
- renesans – wieki XV i XVI
- barok – od końca XVI wieku do początków XVIII wieku
- oświecenie – XVIII wiek
- romantyzm – pierwsza połowa XIX wieku
Koncepcje alternatywne
Przydatność pojęcia nowożytności dla badań historycznych została zakwestionowana przez przedstawicieli nurtów modernistycznych, między innymi francuską szkołę Annales[4]. W ujęciu np. Jacques'a Le Goffa historię dzieli się na epoki przednowoczesną (tzw. długie średniowiecze) i nowoczesną, a cezurę stanowią zmiany technologiczne i mentalnościowe związane z industrializacją. Z kolei szkoła anglosaska nie operuje odpowiednikiem polskojęzycznego terminu nowożytność. Najbliższa jest mu anglosaska epoka wczesnonowoczesna (Early modern period), natomiast epoka nowożytna lub nowoczesna (modern period) trwa w tym ujęciu do chwili obecnej.
Także w nauce marksistowskiej postulowano podział dychotomiczny na epoki feudalną i kapitalistyczną (od XVII wieku)[5].
Periodyzacja historii Polski
W periodyzacji odnoszącej się do dziejów Polski za początek nowożytności uznaje się z reguły rok 1492 (śmierć króla Kazimierza Jagiellończyka) lub 1506 (śmierć Aleksandra Jagiellończyka). Za zakończenie powszechnie uznaje się III rozbiór Polski w 1795[6].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.