Helena Ceysinger
polska pisarka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
polska pisarka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Helena Ceysinger, ps. „H.C.”, "Helena Ceysingerówna" (ur. 23 grudnia 1869 w Krakowie, zm. 28 lipca 1950 w Warszawie) – pisarka, dziennikarka, nauczycielka, działaczka feministyczna.
Urodziła się 23 grudnia 1869 w Krakowie. Jej ojcem był Konrad, właściciel majątku w Michalewicach, w guberni lubelskiej. W okresie zaborów w latach od 1894 do 1906 działała w zakresie krzewienia oświaty i w tajnych szkołach polskich[1]. Od 1894 należała do Koła Kobiet Korony i Litwy w Warszawie. W latach 1897–1900 działaczka Towarzystwa Oświaty Ludowej związanej z Polską Partią Socjalistyczną[2]. Następnie członkini ZMP „Zet” i Ligi Narodowej[3]. Członkini władz centralnych Towarzystwa Oświaty Narodowej[4]; wraz z Cecylią Śniegocką kierowała TON w Warszawie. Brała udział w strajku szkolnym w 1905[1]. Należała do kierownictwa Związku Unarodowienia Szkół, którego nazwę wymyśliła (do 1906). Była współpracowniczką wielu czasopism, takich jak „Tygodnik Mód i Powieści” (1896–1905, 1907)[5], „Naród. Dodatek ilustrowany” (1906–1907)[6]. Na znak protestu przeciwko wezwaniu do zaprzestania bojkotu szkół rosyjskich wystąpiła w 1911 wraz ze środowiskiem „Secesji” z Ligi Narodowej[7]. W kwietniu 1913 stała się współzałożycielką Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego.
Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 przebywając na letnim wypoczynku pod Kaliszem została internowana przez Niemców w obozie. Po 5 sierpnia 1915 wróciła do Warszawy – gdzie ponownie weszła do Zarządu Ligi Kobiet PW. W sporach między Piłsudskim a Sikorskim popierała linię polityczną tego ostatniego. Wspólnie z Izą Moszczeńską próbowała na zebraniu 4 września 1915 podporządkować Ligę Departamentowi Wojskowemu Naczelnego Komitetu Narodowego – w wyniku czego nastąpił podział organizacyjny w kole warszawskim LK PW na dwie organizacje, A i B. Od tej pory była członkinią władz koła „A” (opcja proenkaenowska) i na zjeździe piotrkowskim Ligi (25–26 sierpnia 1916) wraz z nim wystąpiła z Ligi[8].
Podczas wojny polsko-bolszewickiej służyła w Wojsku Polskim. W 1921 była w stopniu porucznika delegatką Ministerstwa Spraw Wojskowych. Współorganizatorka i oficer Ochotniczej Legii Kobiet w Warszawie[9].
Otrzymała nagrodę w konkursie literackim im. Wołodkiewicza za dramat w 4-ch aktach, osnuty na tle walk Dalmacji z Wenecją, pt. Zwalczeni[10]. W latach dwudziestych była współpracownicą „Bluszczu”, gdzie zamieszczała swoje utwory, m.in. Myśl o tym co chcesz (1926) i Jak słońce spija rosę (1927)[11]. Współpracowała także z „Kobietą Współczesną”. Była działaczką i członkinią władz Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet (1928–1939)[12] oraz redaktorką jego tygodnika „Prosta droga” wraz z dodatkiem „Życie wsi”[13]. Jako delegatka ZPOK uczestniczyła w Zjeździe Międzynarodowego Związku Praw Wyborczych i Pracy Obywatelsko-Politycznej Kobiet w Atenach w kwietniu 1932.
Zmarła 28 lipca 1950 w Warszawie[1]. Została pochowana 2 sierpnia 1950[1] na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 132-6-23)[14].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
