Günther Mader

Günther Mader (ur. 24 czerwca 1964 w Matrei am Brenner) – austriacki narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz mistrz świata juniorów. Zwyciężał we wszystkich konkurencjach w Pucharze Świata.

Günther Mader

Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1964 Matrei
Klub	Skiclub Gries
Wzrost	177 cm
Debiut w PŚ	22.12 1982, Madonna di Campiglio (7. miejsce – super G)
Pierwsze punkty w PŚ	22.12 1982, Madonna di Campiglio (7. miejsce – super G)
Pierwsze podium w PŚ	21.02 1986, Wengen (1. miejsce – kombinacja)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie brąz Albertville 1992 narciarstwo alpejskie (zjazd) Mistrzostwa świata srebro Crans-Montana 1987 slalomt brąz Crans-Montana 1987 kombinacja brąz Vail 1989 kombinacja brąz Saalbach 1991 kombinacja brąz Sierra Nevada 1996 kombinacja brąz Sestriere 1997 kombinacja Mistrzostwa świata juniorów złoto Auron 1982 slalom gigant Puchar Świata 2. miejsce 1994/1995 2. miejsce 1995/1996 3. miejsce 1989/1990 Puchar Świata (Zjazd) 2. miejsce 1995/1996 Puchar Świata (Slalom) 2. miejsce 1987/1988 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 1989/1990 Puchar Świata (Supergigant) 2. miejsce 1989/1990 2. miejsce 1992/1993 2. miejsce 1994/1995 3. miejsce 1991/1992 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 1995/1996 2. miejsce 1987/1988 2. miejsce 1992/1993 2. miejsce 1996/1997 3. miejsce 1990/1991 Odznaczenia Zakończenie kariery: 1998 r.
Strona internetowa

Kariera

Pierwszy sukces w karierze Günther Mader osiągnął w 1982 roku, kiedy zdobył złoty medal w gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Auron. Na tych samych mistrzostwach zajął także piąte miejsce w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 22 grudnia 1982 roku w Madonna di Campiglio, gdzie zajął siódme miejsce w supergigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1982/1983 punkty zdobył jeszcze 7 marca 1983 roku w Aspen, gdzie był dziesiąty w gigancie. Wyniki ten dały mu 56. miejsce w klasyfikacji generalnej. Pierwsze podium w zawodach pucharowych wywalczył 21 lutego 1986 roku w Wengen, gdzie zwyciężył w kombinacji. Kilkanaście dni później, 2 marca w Geilo wygrał także slalom, jednak poza tym nie stawał na podium. Mimo to czternaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu był ostatecznie dziesiąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w klasyfikacji kombinacji i ósmy w klasyfikacji slalomu. W międzyczasie wystąpił mistrzostwach świata w Bormio w 1985 roku, gdzie był ósmy w kombinacji, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.

Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku przyniosły mu pierwsze medale wywalczone wśród seniorów. W slalomie zdobył tam srebrny medal, rozdzielając na podium dwóch reprezentantów RFN: Franka Wörndla i Armina Bittnera. Parę dni wcześniej zdobył ponadto brązowy medal w kombinacji, w której wyprzedzili go jedynie reprezentant Luksemburga Marc Girardelli oraz Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w czołówce, jednak na podium stanął tylko raz: 14 lutego 1987 roku w Markstein był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął trzynaste miejsce. Rok później we wszystkich swoich startach pucharowych tylko trzy razy znalazł się poza najlepszą dziesiątką. Na podium stanął pięć razy: 27 listopada w Sestriere, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze i 19 marca w Åre był trzeci w slalomie, 19 stycznia w Saas-Fee był drugi w gigancie, a 20 marca 1988 roku w Åre zwyciężył w kombinacji. Sezon ten ukończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacjach slalomu i kombinacji zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był tylko Włoch Alberto Tomba, a w klasyfikacji kombinacji wyprzedził go inny Austriak, Hubert Strolz. W lutym 1988 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie był między innymi piąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.

W sezonie 1988/1989 notował słabsze wyniki, ani razu nie stając na podium. Najlepszy wynik sezonu osiągnął 8 stycznia 1989 roku w Laax, gdzie był szósty w supergigancie. W pierwszej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko trzy razy i w efekcie zajął 25. miejsce w klasyfikacji generalnej. Mader zdobył jednak brązowy medal w kombinacji podczas rozgrywanych w 1989 roku mistrzostw świata w Vail. Zarówno w zjeździe jak i slalomie uzyskał dziewiąty czas co łącznie dało mu miejsce na najniższym stopniu podium, za Girardellim i Szwajcarem Paulem Accolą. Na podium zawodów PŚ Mader wrócił w sezonie 1989/1990. W najlepszej trójce znalazł się łącznie osiem razy, w tym w grudniu 1989 roku w Mont-Sainte-Anne wygrał giganta, a 30 stycznia 1990 roku w Les Menuires był najlepszy w supergigancie. Ponadto 12 stycznia w Schladming był trzeci w kombinacji, 11 sierpnia w Thredbo i 30 listopada w Waterville Valley był trzeci, a 14 stycznia w Alta Badia drugi w gigancie, 29 stycznia w Val d’Isère zajął trzecie, a 6 lutego 1990 roku w Courmayeur drugie miejsce w supergigancie. Wyniki ten dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Zurbriggenem i Norwegiem Ole Kristianem Furusethem. Wtedy też po raz pierwszy w karierze sięgnął po Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Zurbriggenem.

Kolejny medal zdobył na rozgrywanych w 1991 roku mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie ponownie był trzeci w kombinacji. Po zjeździe Austriak zajmował jedenaste miejsce, jednak czwarty czas uzyskany w slalomie pozwolił mu awansować na podium. Lepsi okazali się jedynie jego rodak Stephan Eberharter oraz Włoch Kristian Ghedina. Na tych samych mistrzostwach startował także w slalomie, gigancie i supergigancie, jednak plasował się poza dziesiątką. W zawodach pucharowych sezonu 1990/1991 na podium znalazł się dwa razy: 6 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, a tydzień później w Kitzbühel był trzeci w kombinacji. Podobne wyniki uzyskiwał w sezonie 1991/1992, który ukończył na szóstym miejscu. Na podium stawał czterokrotnie: 26 stycznia w Wengen był drugi w kombinacji, 6 marca w Panoramie był drugi w zjeździe, dwa dni później w tej samej miejscowości wygrał supergiganta, a 15 marca 1992 roku w Aspen był drugi w supergigancie. Zajął też wtedy trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, ulegając tylko Paulowi Accoli i Markowi Girardellemu. W lutym 1992 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zdobył brązowy medal w zjeździe. Do zwycięzcy, Austriaka Patricka Ortlieba stracił 0,10 s, a do drugiego Francka Piccarda z Francji zaledwie 0,05 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi szósty w gigancie i siódmy w supergigancie.

Sezony 1992/1993 i 1993/1994 kończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. W tym czasie ośmiokrotnie plasował się w najlepszej trójce zawodów, w tym 28 lutego 1993 roku w Whistler był najlepszy w supergigancie, 27 listopada 1993 roku w Park City wygrał giganta, a 12 grudnia 1993 roku w Val d’Isère ponownie zwyciężył w supergigancie. W sezonie 1992/1993 Austriak zajmował drugie miejsce w klasyfikacjach supergiganta i kombinacji, w tej pierwszej przegrywając z Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a w drugiej z Markiem Girardellim. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na czwartej pozycji. W walce o podium lepszy o 9,26 pkt okazał się Girardelli. Czwarte miejsce w tej samej konkurencji zajął także podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Po zjeździe zajmował trzynaste miejsce, a w slalomie uzyskał ósmy czas. Walkę o brązowy medal przegrał tam z Haraldem Christianem Strandem Nilsenem z Norwegii o 0,09 s. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w supergigancie i jedenasty w gigancie.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1994/1995 i 1995/1996, kiedy zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W pierwszym przypadku uległ tylko Alberto Tombie, a w drugim wyprzedził go Lasse Kjus z Norwegii. Łącznie dziewięć razy znalazł się na podium, w tym 16 stycznia 1995 roku w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 13 i 14 stycznia 1996 roku w tej samej miejscowości był najlepszy w zjeździe i kombinacji. W 1995 roku był drugi za Włochem Peterem Runggaldierem w klasyfikacji supergiganta, a rok później był drugi za Francuzem Lukiem Alphandem. W sezonie 1995/1996 zdobył ponadto druga w karierze Małą Kryształową Kulę wygrywając klasyfikację kombinacji. W 1996 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając kolejny brązowy medal w kombinacji. Po zjeździe zajmował drugą pozycję, jednak uzyskany w slalomie dziesiąty czas spowodował, iż wyprzedzili go Marc Girardelli i Lasse Kjus. Był też między innymi szósty w zjeździe i siódmy w supergigancie.

Ostatnie podium w zawodach Pucharu Świata wywalczył 12 stycznia 1997 roku w Chamonix, gdzie zwyciężył w kombinacji. W sezonie 1996/1997 jeszcze raz stanął na podium, 16 grudnia 1996 roku w Val d’Isère był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie czternasty, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Kjetilem André Aamodtem. Ostatni medal zdobył podczas rozgrywanych w lutym 1997 roku mistrzostw świata w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli jedynie Norwegowie: Atle Skårdal i Lasse Kjus. Startował także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Znalazł się również w reprezentacji Austrii na igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 roku, gdzie wystąpił tylko w kombinacji. Po zjeździe Mader prowadził w zawodach, jednak w slalomie uzyskał szósty czas, co łącznie dało mu czwartą pozycję. W walce o medal o 0,07 s wyprzedził go jego rodak, Christian Mayer. W zawodach pucharowych w sezonie 1997/1998 jego najlepszym wynikiem było siódme miejsce w supergigancie wywalczone 10 stycznia 1998 roku w Schladming. W klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce.

W 1998 roku zakończył karierę. 13 dni później Mader doznał udaru mózgu, w wyniku którego cała prawa strona ciała została sparaliżowana, stracił także około 85% umiejętności językowych. Po rehabilitacji odzyskał w większości sprawność oraz napisał książkę o swej karierze i rehabilitacji po udarze. Pracował także dla firmy Salomon, produkującej sprzęt narciarski. W 1998 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii^[1].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
19.	15 lutego	1988	Calgary	Zjazd	1:59,63	+4,33	Pirmin Zurbriggen
DNF	17 lutego	1988	Calgary	Kombinacja	36,55 pkt	–	Hubert Strolz
5.	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66	+2,30	Franck Piccard
11.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37	+3,67	Alberto Tomba
DNF	27 lutego	1988	Calgary	Slalom	1:39.47	–	Alberto Tomba
3.	9 lutego	1992	Albertville	Zjazd	1:50,37	+0,10	Patrick Ortlieb
DNF	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	–	Josef Polig
7.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04	+1,04	Kjetil André Aamodt
6.	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98	+1,82	Alberto Tomba
19.	13 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:45,75	+1,12	Tommy Moe
4.	15 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:17,53	+1,70	Lasse Kjus
9.	17 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:32,53	+0,97	Markus Wasmeier
11.	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46	+1,20	Markus Wasmeier
DNF	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02	–	Thomas Stangassinger
4.	12 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	3:08,06	+2,13	Mario Reiter

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
8.	5 lutego	1985	Bormio	Kombinacja	7,67 pkt	+53,89 pkt	Pirmin Zurbriggen
DNF1[2]	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90	–	Markus Wasmeier
3.	1 lutego	1987	Crans-Montana	Kombinacja	28,27 pkt	+13,69 pkt	Marc Girardelli
13.	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93	+2,81	Pirmin Zurbriggen
2.	8 lutego	1987	Crans-Montana	Slalom	1:54,63	+0,19	Frank Wörndl
3.	3 lutego	1989	Vail	Kombinacja	4,72 pkt	+26,77 pkt	Marc Girardelli
13.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38	+4,18	Marc Girardelli
12.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73	+2,87	Stephan Eberharter
3.	30 stycznia	1991	Saalbach	Kombinacja	16,28 pkt	+11,26 pkt	Stephan Eberharter
14.	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94	+3,82	Rudolf Nierlich
4.	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	+11,31 pkt	Lasse Kjus
18.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36	+4,20	Kjetil André Aamodt
17.	11 lutego	1993	Morioka	Zjazd	1:32,06	+3,99	Urs Lehmann
7.	13 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,80	+0,79	Atle Skårdal
6.	17 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	2:00,17	+1,11	Patrick Ortlieb
3.	21 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:31,95	+0,98	Marc Girardelli
12.	23 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	1:58,63	+3,73	Alberto Tomba
3.	3 lutego	1997	Sestriere	Supergigant	1:29,68	+0,33	Atle Skårdal
DNF	6 lutego	1997	Sestriere	Kombinacja	3:10,40	–	Kjetil André Aamodt

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
5.	4 marca	1982	Auron	Zjazd	1:36,11	+1,52	Franck Piccard
1.	6 marca	1982	Auron	Gigant	2:24,67	–	–

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1982/1983: 56.
• sezon 1983/1984: 33.
• sezon 1984/1985: 59.
• sezon 1985/1986: 10.
• sezon 1986/1987: 13.
• sezon 1987/1988: 4.
• sezon 1988/1989: 25.
• sezon 1989/1990: 3.
• sezon 1990/1991: 7.
• sezon 1991/1992: 6.
• sezon 1992/1993: 4.
• sezon 1993/1994: 4.
• sezon 1994/1995: 2.
• sezon 1995/1996: 2.
• sezon 1996/1997: 14.
• sezon 1997/1998: 26.

Zwycięstwa w zawodach

1. Wengen – 21 lutego 1986 (kombinacja)
2. Geilo – 2 marca 1986 (slalom)
3. Åre – 20 marca 1988 (kombinacja)
4. Mont-Sainte-Anne – 2 grudnia 1989 (gigant)
5. Les Menuires – 30 stycznia 1990 (supergigant)
6. Garmisch-Partenkirchen – 6 stycznia 1991 (supergigant)
7. Panorama – 8 marca 1992 (supergigant)
8. Whistler – 28 marca 1993 (supergigant)
9. Park City – 27 listopada 1993 (gigant)
10. Val d’Isère – 12 grudnia 1993 (supergigant)
11. Kitzbühel – 16 stycznia 1995 (supergigant)
12. Kitzbühel – 13 stycznia 1996 (zjazd)
13. Kitzbühel – 14 stycznia 1996 (kombinacja)
14. Chamonix – 12 stycznia 1997 (kombinacja)

• 14 zwycięstw (6 supergigantów, 4 kombinacje, 2 giganty, 1 zjazd i 1 slalom)

Pozostałe miejsca na podium

1. Markstein – 14 lutego 1987 (slalom) – 3. miejsce
2. Sestriere – 27 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
3. Kranjska Gora – 20 grudnia 1987 (slalom) – 3. miejsce
4. Crans-Montana – 19 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
5. Åre – 19 marca 1988 (slalom) – 3. miejsce
6. Thredbo – 11 sierpnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
7. Waterville Valley – 30 listopada 1989 (gigant) – 3. miejsce
8. Kitzbühel – 12 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
9. Val Gardena – 14 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
10. Val d’Isère – 29 stycznia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
11. Courmayeur – 6 lutego 1990 (supergigant) – 2. miejsce
12. Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (kombinacja) – 3. miejsce
13. Crans-Montana – 26 stycznia 1992 (kombinacja) – 2. miejsce
14. Panorama – 6 marca 1992 (zjazd) – 2. miejsce
15. Aspen – 15 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
16. Garmisch-Partenkirchen – 10 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
17. Sankt Anton – 12 stycznia 1993 (supergigant) – 3. miejsce
18. Sankt Anton – 16 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
19. Åre – 26 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
20. Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (kombinacja) – 3. miejsce
21. Val d’Isère – 16 grudnia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
22. Val d’Isère – 18 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
23. Kitzbühel – 15 stycznia 1995 (kombinacja) – 3. miejsce
24. Bormio – 18 marca 1995 (gigant) – 2. miejsce
25. Crans-Montana – 21 stycznia 1996 (kombinacja) – 2. miejsce
26. Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce
27. Val d’Isère – 16 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-20)]. (ang.).
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)

Przypisy

1. Staatliche Auszeichnungen bis 2008 (niem.)
2. alpineskiworld.net: 07.02.1985. Bormio Giant Slalom, men (ang.)

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 15853090
• GND: 129601233

Identyfikatory zewnętrzne:

• Olympedia: 92037